ถึงจะอยู่บ้านก็ยังอยากกลับบ้าน

หากลองจินตนาการถึงความรู้สึกว่า
“ถึงจะอยู่บ้าน ก็ยังอยากกลับบ้าน”
คงเป็นความรู้สึกที่หัวใจช่างอ้างว้างเกินบรรยาย
เราทุกคนล้วนมีความแตกต่างกันนับตั้งแต่วันแรกที่เกิดมา
ต่อให้หลายสิ่งจากภายนอกจะดูเหมือนกันแค่ไหน
แต่ความรู้สึกนึกคิดที่อยู่ภายในหรือความแข็งแกร่งของหัวใจ ย่อมแตกต่างกัน
เราจึงไม่อาจนําความรู้สึกของตัวเองเป็นมาตรฐานในการวัดความรู้สึกของใครได้


บางคนเกลียดชังความอ่อนแอของตัวเอง
เพราะมัวแต่ชื่นชมความเข้มแข็งของผู้อื่น
บางคนไม่เข้าใจความอ่อนแอของผู้อื่น
เพราะในสายตารู้จักเพียงความเข้มแข็งของตัวเอง
เรื่องของความรู้สึกนั้นไม่มีผิดถูก
และไม่ใช่สิ่งที่จะบังคับหรือฝืนได้ในทันที


จะดีไหม หากลองอนุญาตให้หัวใจของเราอ่อนแอบ้าง
ให้มันได้แสดงความรู้สึกออกมา
บางทีเราอาจได้เรียนรู้และเข้าใจมากขึ้นว่า
แท้จริงแล้วอะไรคือสิ่งที่ทําร้ายหัวใจเรา
และอะไรคือสิ่งที่โอบอุ้มหัวใจเรา
ข้อความในหนังสือเล่มนี้
อาจเป็นเหมือนที่หลบภัยแสนอบอุ่นให้เธอได้แวะพัก
และเติมเต็มหัวใจที่ว่างเปล่า
เป็นเหมือนบ้านที่พร้อมให้เธอเดินเข้ามา
ไม่ว่าในตอนนั้นหัวใจของเธอจะเป็นอย่างไรก็ตาม