หวนคืนเพื่อครองนาง

ร่างโปร่งแสงของโจวเว่ยหมินลอยวนอยู่เหนือหลุมศพของเขา ทุกปีเขาจะต้องมาที่หลุมศพของตนเอง หลุมศพที่ผู้อื่นไม่เคยเหลียวแล ไม่เคยมีใครแวะมาที่นี่นอกจากสตรีผู้หนึ่ง

‘หลี่เยี่ยนหลิงกี่ปีแล้วที่เจ้ายังคงนำสุราอาหารมาไหว้หลุมศพของข้า’

วิญญาณของโจวเว่ยหมินลอยตามหลี่เยี่ยนหลิงไป เขามองร่างบางที่ซูบผอมจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก นางคงจะยังเหลือเค้าความงาม หากใบหน้านั้นไม่เสียหายและขาของนางยังสามารถใช้การได้ดังปกติ หญิงสาวที่เคยสดใสในวันวาน กลายเป็นหญิงพิการเดินขาเป๋ ใส่เสื้อผ้าเก่ามอซอไม่มีบ้านให้อยู่อาศัย เดินไปไหนก็มีแต่ผู้คนรังเกียจด้วยใบหน้าที่ถูกไฟลวกไปกว่าครึ่ง

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเขาที่ทำให้นางต้องเผชิญกับเรื่องราวเลวร้าย นางไม่เคยต่อว่าและไม่เคยเกลียดเขา เป็นคนเดียวที่ยังมาหาเขาที่นี่ แม้ก่อนตายไม่เห็นหน้าแต่นางกลับมาหาเขาที่หลุมศพทุกปี

ยามมีชีวิตอยู่เว่ยหมินมองนางผ่านสายตาของความโกรธเกลียด ยามเมื่อตายไปวิญญาณกลับไม่ได้ไปไหนวนเวียนอยู่แต่รอบตัวนาง นี่คงเป็นเวรกรรมที่เขาทำกับนางเอาไว้ ถึงไม่ได้ไปผุดไปเกิดเวียนว่ายอยู่แต่กับนาง

'ขอโทษเจ้าด้วยหลี่เยี่ยนหลิง หากมีโอกาสข้าก็อยากตอบแทนให้เจ้า'

'หลี่เยี่ยนหลิงชาตินี้ข้าติดค้างเจ้า หากชาติหน้ามีจริงข้าจะทำทุกอย่างเพื่อชดใช้ให้เจ้า'