สาคูชูครีม

┌iii┐♡

"อ่ะ"

ชูครีมขมวดคิ้วแน่น กลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่จ้องถุงกระดาษที่ถูกยื่นมาตรงหน้า กลิ่นหอมเนยลอยมาแตะจมูกให้เกิดความลังเล เขารู้ดีว่าสิ่งที่อยู่ในถุงมันคืออะไร

"เอ้า เอาไปสิ แม่เพิ่งอบเสร็จเมื่อกี้เลยนะ"

กำมือแน่น ในที่สุดชูครีมก็ส่ายหัวปฏิเสธ เขาตัดสินใจหันหลังแล้วตั้งท่าจะออกวิ่ง แต่มือหนาของใครอีกคนก็คว้าข้อศอกเขาไว้ได้ก่อน

"เป็นอะไร"

"สาคู ปล่อยเค้าเถอะนะ"

"ก็บอกมาก่อนสิ ว่าเป็นอะไร"

"..."

"ทำไมทำหน้าดื้อ งอนอะไรสาคู?"

"..."

"โดนใครว่ามาอีกเหรอไง"

ชูครีมหันขวับกลับมาทันทีเมื่อโดนรู้ทัน พอโดนสาคูจ้องตากันแบบนี้ ความอดทนที่พยายามสร้างมาตลอดก็พังทลาย น้ำตาคลอปริ่ม และเมื่อสาคูอ้าแขนออกกว้างก็ไม่ลังเลเลยที่จะพุ่งเข้าไปในอกอุ่น

"โตมันบอกว่าเพราะเค้าเอาแต่กินขนมแบบนี้ ถึงได้อ้วนเป็นหมู"

คนที่สูง 160 เซนติเมตรแต่หนัก 75 กิโลกรัม เริ่มฟ้อง และพอได้เริ่มพูด ทุกสิ่งที่กักเก็บไว้ในใจก็ถูกเผยออกมา

"ทั้งหมดเป็นเพราะสาคูนั่นแหละ เลิกเอาขนมมาให้เค้าทุกเช้าได้แล้ว ตอนเย็นก็ไม่ต้องพาไปกินไอติมเลยด้วย ตอนดึก ๆ ก็ไม่ต้องมาส่งขนมที่ระเบียงเลยนะ"

สาคูแอบอมยิ้มให้กับคนที่พูดไปสะอื้นไป มือหนาโอบคนตัวนิ่มไว้แน่น ลูบหลังคนที่ตอนนี้ร้องไห้จนตัวโยน

"โอเค สาคูผิดเอง ผิดทั้งหมดเลย สาคูขอโทษนะครับ"

"ฮือ ที่จริงสาคูไม่ผิดเลย เค้าต่างหาก เค้าจะทำยังไงดี เค้าอยากกิน มันอร่อยมากเลยสาคู เค้าหยุดกินไม่ได้เลย"

"หยุดกินไม่ได้ก็ไม่ต้องหยุด"

"ถ้าไม่หยุดเค้าจะอ้วนไปกว่านี้อีกนะ มีแต่คนหัวเราะ เค้าไม่อยากโดนล้อแล้ว"

"เดี๋ยวสาคูจัดการเอง พวกมันเกี่ยวอะไรด้วย เธอไปอ้วนบนหัวมันหรือไง"

"..."

"เอาที่ตัวเองสบายใจเถอะ ถ้าเธอมีความสุขที่จะกินเธอก็กิน ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อใครเลย เข้าใจไหม"

"สาคูว่าเค้าน่าเกลียดมากไหม"

"สาคูจะโกรธแล้วนะ ทำไมพูดเหมือนไม่รู้จักกันแบบนี้"

"..."

"เธอก็รู้ว่าสำหรับสาคูแล้ว เธอที่ยิ้มอย่างมีความสุขตอนที่ได้กินของอร่อย ๆ น่ะ น่ารักกว่าใครทั้งหมด"

"..."

"จำไว้เลยนะ ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไง สาคูก็ชอบเธอมากที่สุดเลย"





#สาคูชูครีม