หนี้รักสีน้ำผึ้ง

หกปีก่อน
หญิงสาวร่างบอบบางกำลังยืนรอคอยใครคนหนึ่งอยู่หน้าตึกคณะเกษตรศาสตร์ วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการสอบ พรุ่งนี้ก็ปิดเทอมแล้ว เธอก้มลงมองนาฬิกาข้อมือซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาก็ยังไม่มาสักที จวบจนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง แม้แต่เงาก็ไม่เห็น หญิงสาวยืนรออยู่อย่างนั้นจนตัดสินใจโทรหาบุคคลที่เธอต้องการพบหน้าอีกครั้ง หลังจากที่เธอพยายามติดต่อเขาหลาบรอบแล้ว แต่ไม่มีคนรับสาย เหมือนรอบนี้โชคจะเข้าข้างเธอ คนปลายสายรับสายด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ
“มีอะไร โทรมาทำไมหลายสาย” ชายหนุ่มตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงรำคาญ
หญิงสาวตะลึงงันไปชั่วครู่ ไม่เข้าใจว่าทำไมปลายสายถึงตอบกลับเธอมาแบบนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
“เปี่ยมมารอพี่ภาคย์ที่หน้าคณะค่ะ แต่ไม่เห็นพี่เลย โทรไปก็ไม่รับสาย ” หญิงสาวตอบกลับไป
“ไม่ไปคณะวันนี้ ถ้าไม่มีไรแล้วก็แค่นี้นะ แล้วไม่ต้องโทรมาอีก ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงแบบเธออีกแล้ว” พูดเสร็จก็วางสายไป
หญิงสาวตัวเล็กได้แต่ยืนงงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธองงไปหมดแล้ว เขาเป็นอะไรไป โกรธเธอเรื่องอะไร มีอะไรทำไมไม่บอก หญิงสาวจึงตัดสินใจโทรไปอีกรอบ เพื่อถามให้ชัดเจนว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”
เธอพยายามโทรอยู่หลายรอบ แต่เธอก็ติดต่อเขาไม่ได้อีกแล้ว เปมิกาจึงตัดสินใจไปหาเขาที่หอพักเพื่อที่จะได้คุยกันให้เข้าใจ
ก๊อก ก๊อก ! เธอเคาะประตูเรียกเจ้าของห้อง แต่ก็ไม่มีใครมาเปิดประตู
เปมิกายืนอยู่หน้าห้องเป็นเวลาหลายนาที จนน้ำใสๆ เริ่มไหลออกมา หญิงสาวทรุดลงไปนั่งกับพื้นหน้าห้องของเขา ฟุบหน้าร้องไห้อย่างหนัก
“อ้าวเปี่ยมนี่ เปี่ยม เปี่ยม” หญิงสาวร่างระหงในชุดสั้นสีแดงทักทายเปมิกา
“น้องดา ฮือออออ พี่ภาคย์เขาเป็นอะไรไม่รู้ เปี่ยมโทรหาก็พูดจาแปลกๆ ตอนนี้ก็ปิดเครื่องหนีไปแล้ว มาหาเขาก็ไม่ยอมเปิดประตูให้” เปมิกาโพล่งออกมาทั้งน้ำตา
ดาริกาโผเข้ากอดปลอบเปมิกาทันที
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะเปี่ยม” ลูบหัวเบาๆ “เอ่อออ คือออ ตอนนี้พี่ภาคย์เขาเก็บข้าวของกลับบ้านไปแล้ว เห็นว่าคุณพ่อคุณแม่ให้ไปทำงานที่บ้าน เขาไม่ได้บอกเปี่ยมเรื่องนี้หรอกเหรอ” หญิงสาวถามออกไป
“เขากลับบ้านไปแล้วงั้นเหรอ เขากลับไปตอนไหน ทำไมเขาไม่เห็นบอกเปี่ยมเลย”
“น้องดาเห็นพี่ภาคย์เก็บกระเป๋าออกไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ” หญิงสาวตอบกลับไปพร้อมลูบหัวหญิงสาวอีกคนในก้อมกอดเบาๆ
ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอและเขา ความสัมพันธ์ของพวกเขาดีมาตลอด ไม่เคยมีเรื่องที่ถึงขั้นโกรธกันรุนแรง ไม่พูดไม่จากันขนาดนี้ ปกติแค่มีงอนง้อกันนิดๆ หน่อยๆ ตามประสาคู่รัก
หญิงสาวเดินกลับหอพักตัวเองไปด้วยใจที่บอบช้ำ และคำถามในหัวมากมายเต็มไปหมด
ไร่รักษ์ตะวัน
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลานั่งจ้องมือถือตัวเองด้วยดวงตาแดงก่ำ กัดฟันแน่น อารมณ์ของเขาตอนนี้พร้อมจะปะทุได้ทุกเมื่อ
“ฉันจะไม่มีวันเป็นไอ้โง่ของเธออีกแล้วเปมิกา เธอรอรับผลกรรมที่เธอทำกับฉันได้เลย !!!!”
ชายหนุ่มพูดออกมาพร้อมกำหมัดทุบโต๊ะไปด้วยความโมโห
“คนอย่างฉัน ภาคย์พิศุทธิ์ โชคอนันต์ตระกูล รักแรงเกลียดแรง แล้วเราจะได้เห็นดีกัน” ภาคย์พิศุทธิ์คิดถึงหน้าตาอันใสซื่อ ไร้เดียงสาของเปมิกาถึงกับกัดฟันกรอด
“จอมปลอมสิ้นดี !!”