พิพากษาซาตาน (หนังสือเสียง)

เธอถูกลิขิตมาเพื่อรับคำพิพากษาจากเขาอย่างเจ็บปวด แต่ก็ใช่ว่าเธอไม่มีสิทธิ์เอาคืน!!!
************
ดีแลนเป็นอีกหนึ่งพระเอกนิยายที่ควรได้รับฉายาพ่วงท้ายว่า 'ขึ้นอย่างหงส์ลงอย่างหมา' แต่ก็อย่าสมน้ำหน้าพระเอกไรท์นักนะ เขาน่าฉงฉานนนน อิอิ
************
พัทธมนขยับตัวอย่างช้าๆ ลงจากเตียงพยายามไม่ทำให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นมาเจอแล้วเป็นเรื่องใหญ่โต คนอย่างเขาจะเห็นเธอเป็นเช่นไรถ้าไม่ใช่แค่ดอกไม้ริมทาง แล้วเธอจะเรียกร้องอะไรจากเขาได้ สู้หลบลี้หนีหน้าไม่ให้เขาตื่นขึ้นมาเจอเธอตอนนี้ไม่ดีกว่าหรือ เพราะ... เมื่อคืนเขา... ก็อาจจะเมาจนจำอะไรไม่ได้เหมือนกัน!
เธอภาวนาขอให้เป็นอย่างนั้น
ขอให้หนีออกไปจากห้องนี้โดยที่เขายังไม่รู้ตัว เพราะเธอคงไม่กล้าสู้หน้าเขาในตอนนี้แน่ๆ
ขอบตาแดงก่ำมองชายหนุ่มรูปงามอย่างตัดพ้อ และเผลอกวาดสายตามองแผ่นหลังที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ ระเรื่อยมายังสะโพกเปลือยเปล่า แก้มสาวแดงแช้ดรีบหันหลังให้มองหาเสื้อผ้าข้าวของๆ ตัวเองแล้วรีบแต่งตัวทั้งๆ ที่มือยังสั่นเทา และน้ำตายังหลั่งรินไม่หยุด แม้จะเพราะความผิดพลาด แต่มันคือความผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงในชีวิตผู้หญิง ถ้าหากเขาตื่นมาเจอเธอ นั่นคือความอัปยศอดสูถึงที่สุด
************
“เธอไปไหน?”
เสียงห้าวห้วนแปร่งปร่าอย่างคนที่เกิดมามีชาติพันธุ์เป็นลูกผสมตะโกนลั่นใส่มือถือที่กำไว้จนแน่น ดีแลนตื่นมาไม่เจอนางฟ้าราตรี เขากระวนกระวายและโมโหโกรธกรุ่น ใครบังอาจพาเธอไปก่อนจะได้รับอนุญาตจากเขา
“เอ่อ... ผะ... ผมไม่ทราบครับ”
“ไม่ทราบ? ผู้หญิงที่คุณมอบเป็นของขวัญต้อนรับผมหายไป แต่คุณบอกไม่ทราบเนี่ยนะ?”
รณชัยกระอึกกระอัก เขาเองก็ไม่คิดว่าผู้หญิงที่สั่งตรงมาจากมาดามหลินจะหายไปก่อนเวลาที่กำหนด นั่นก็คือเมื่อมีคำสั่งไล่ให้กลับเท่านั้น
“พาตัวเธอกลับมาเดี๋ยวนี้!!!”
**************
“กราบสิ แล้วฉันจะให้อภัย”
“ว่าไงนะ?” ดีแลนส่ายหน้ามุมปากกระตุก “ต่อให้ฉันฆ่าคนตาย ฉันก็ไม่จำเป็นต้องกราบใคร”
“งั้นก็อย่าหวังว่าฉันจะให้อภัย ปล่อยคุณยายของฉัน และเราก็หย่ากัน”
“จะเอาอย่างนี้จริงๆ เหรอ” ตาคมกริบกดมองหน้าท้องแบนราบก่อนจะฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมา “ท้องไม่มีพ่อนะ”
“ฉันไม่มีทางท้องกับคนอย่างคุณหรอก”
“เธอคงไม่รู้ว่าน้ำเชื้อฉันแรงแค่ไหน”

ขอบคุณทุกการสนับสนุนค่ะ
รัก
มณีน้ำเพชร/เยว่จวน/นางสาวบราวนี่