อสูรสะบัดลาย (หนังสือเสียง)

“ตกลงห้องซินอยู่ตรงไหนครับ คุณอา”
ภรัญชน์ถามซ้ำ หลังจากคุณชนาพรยอมล่าทัพให้ครึ่งก้าว คุณชยุดามองหาเด็กในบ้าน ซึ่งเดินเข้ามาพอดีจึงพยักหน้าเรียก
“ติ๋ว ช่วยนำทางคุณภรัญชน์ไปที่ห้องคุณซินทีเถอะจ้ะ”
“เอ้อ จะดีหรือคะ”
ติ๋วซึ่งอยู่กับครอบครัวเดชาวัตมานานเกือบจะเท่าๆ อายุคุณซินลังเลคล้ายจะไม่เห็นด้วย ที่จะให้ผู้ชายพายเรือขึ้นไปหาคุณหนูซินของติ๋วถึงห้องนอน
“ขนาดติ๋วมันยังรู้จักคิดว่าอะไรไม่ควร”
คุณชนาพรส่งเสียงมาเหน็บน้องสาว แต่คุณชยุดาไม่ใส่ใจ พยักหน้ากับติ๋ว พูดเสียงเข้มกว่าปกตินิดหนึ่ง
“ไปเถอะ ทำตามที่ฉันสั่ง”
ติ๋วหันหลังเตรียมจะเดินนำชายหนุ่ม แต่ก็แล้วก็มีอันชะงัก
คุณหนูของติ๋วเดินลงบันใดมาพอดี ในมือมีกระเป๋าเดินทางใบเล็กขนาดบรรจุข้าวของสำหรับค้างแรมได้สักสองสามวัน
“ซินจ๋า…”
ภรัญชน์แซงหน้าติ๋ว ตรงไปรอรับหญิงสาวที่เชิงบันได นัยน์ตาคมเข้มพยายามจะมองสบตาหญิงสาวด้วยแววอ่อนเชื่อม แต่ก็ต้องเจื่อนไปเมื่อถูกมองตอบอย่างเฉยเมย
“ซินหิ้วกระเป๋าจะไปไหนจ๊ะ”
ไม่มีเสียงตอบ แถมยังมองผ่านเขาไปราวว่าเขาเป็นตัวกระจก
“ซิน”
คุณชยุดาเดินเข้ามาสกัดหน้า เมื่อเห็นบุตรสาวเดินหลบร่างสูงของชายหนุ่มเตรียมจะออกประตูไปเลย
“นั่นหนูจะหิ้วกระเป๋าไปไหนจ๊ะ”
คำถามไม่ได้เพี้ยนจากชายหนุ่ม
“ไปไหนก็ได้ค่ะ ให้พ้นบ้านนี้”
“ใจเย็นๆ ก่อนเถอะยายซิน มีอะไรคับแค้นใจก็ค่อยๆพูดค่อยๆจากันก็ได้นี่หลาน”
คุณชนาพรเข้าช่วยเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับน้องสาวโดยไม่ตั้งใจ เพราะตกใจที่เรื่องราวทำท่าจะบานปลายไปใหญ่โต ขนาดหลานสาวสุดที่รักจะไปจากบ้าน
“ซินก็ไม่ได้ใจร้อนอะไรนี่คะคุณป้า ซินเพียงแต่เบื่อๆกรุงเทพฯ ก็เลยคิดจะไปพักผ่อนต่างจังหวัดสักพัก ก็เท่านั้นแหละค่ะ”
“ไม่ได้นะ ป้าไม่ให้ไป จะไปได้ยังไงคนเดียว”
“ทำไมจะไปไม่ได้ ซินโตแล้วนะคะ ไม่ใช่เด็กเล็กๆ ถึงจะโง่ให้ใครต่อใครหลอกอย่างเห็นเป็นของสนุก แต่ไม่ได้หมายความว่าซินจะดูแลตัวเองไม่ได้”
“อย่าไปเลยนะลูก แม่เป็นห่วง” คุณชยุดาอ้อนวอน
ชีวิตาเมินหนีสายตามารดา แต่ก็ต้องสบกับนัยน์ตาเข้มคมอีกคู่ จึงสะบัดหน้าไปเสียอีกทาง พูดเสียงกระด้างเล็กน้อย
“คุณแม่เลือกเอาเถอะค่ะ จะปล่อยให้หนูได้ทำอะไรตามที่ตั้งใจ ไปเที่ยวต่างจังหวัดสักพัก หรือจะให้หนูกลับไปเรียนต่อที่อังกฤษ ซึ่งหนูอาจจะไม่กลับมาเหยียบเมืองไทยอีก เพราะอะไรๆหลายอย่างที่นี่ โดยเฉพาะบ้านนี้แหละค่ะ มันน่าเบื่อนัก!”
“ยายซิน!”
คุณชยุดากับคุณชนาพรอุทานอย่างตกใจพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ด้วยรู้นิสัยลูก-หลานสาวตัวเองดีอยู่
“ช่วยหลีกทางด้วยค่ะ”
ชีวิตาพูดเสียงเรียบ แต่ก็ฟังเย็นชา ไม่มองใครทั้งนั้น
“ซิน แม่อยากให้หนู...”
“คุณแม่คะ ถ้าไม่อยากให้หนูงดพูดกับคุณแม่ไปตลอดชีวิต ก็กรุณาอย่าพูดอะไรเลยจะดีกว่าค่ะ”
คุณชยุดาหน้าสลดหมดสีสันเอาจริงๆตอนนี้
ไม่มีใครกล้าพูด หรือกล้าขยับเข้าขวางอีก นอกจากมองตามร่างโปร่งทะมัดทะแมงเดินหิ้วกระเป๋ามือหนึ่งออกประตูไป