BADLOVE รักร้ายนายวิศวะ

"พี่จอมทัพ..รสาหายใจไม่ออกพี่ปล่อยได้ไหม" ฉันมองหน้าเขาจ้องตาคมคู่นั้น ตอนนี้เขาดูเหมือนเสือหิว เขาแสยะยิ้มร้าย ก่อนจะจับฉันหันมาประจันหน้า

"ให้ปล่อย แล้วก็แล่นไปหาเฮียแก่นั้นหรอ?"ฉันขมวดคิ้วเรียวคนอะไรชอบแขวะคนอื่น

"นี่มันห้องรสานะ พี่เข้ามาไม่ได้รับอนุญาตคิดว่าทำถูกยังงั้นหรอ"ฉันกับเขาสบตากันพร้อมกับคำพูดที่ฉันถามเขา

"แต่นี่มันบ้านพี่!"ประโยคของพี่จอมทัพทำเอาฉันเถียงไม่ออก ใช่มันบ้านเขาจริงๆ แล้วฉันมีสิทธิ์อะไรที่ไล่เจ้าของบ้าน

"หือ! ในเมื่อมันเป็นบ้านพี่ รสาไม่มีสิทธิ์ไล่ งั้นรสาก็คงต้องเป็นฝ่ายไปเอง"ฉันพูดแล้วก็สะบัดตัวออกสุดแรง อาจเพราะพี่จอมทัพคงอึ้งกับคำพูดฉัน เขาเลยไม่ทันระวังตัว ฉันหลัดออกจากอ้อมกอดเขาแล้วก็เตรียมท่าจะออกจากห้อง แต่แล้ว

พุบบ

พี่จอมทัพเหวี่ยงฉันลงกับที่นอนนุ่ม โดยไม่พูดอะไรสักคำ สายตาแววตาของเขายิ่งดุดันกว่าที่เคยเป็น ฉันพยุงร่างขึ้น

"รสาเจ็บนะ ทำไมต้องทำรุนแรงด้วย" ประโยคที่ฉันเอ่ยไปพร้อมใช้ศอกทั้งสองข้างพยุงตัวขึ้น แต่เขาก็กระโจนตัวเข้ามาทับร่างฉันแล้วจับมือทั้งสองของฉันกดลงกับที่นอน

"ไปถึงไหนกันแล้วละ ถึงคิดจะหนีจากที่นี่ ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยคิดจะไปจากที่นี่ด้วยซ้ำ" ฉันนิ่ง ใช่ฉันไม่เคยคิดออกจากที่นี่ แต่เพราะตัวเขาเองต่างหากที่ทำให้ฉันไม่อยากอยู่ต่อ

"ปล่อย! มันเจ็บนะ"ฉันตาแข็งใส่เขา คนไร้หัวใจจะไปรู้สึกอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วยังจะมาเข้าห้องคนอื่นโดยพลการอีก แต่ดูท่าพี่จอมทัพเองก็ไม่ยอมถอยเขากัดฟันจนฉันได้ยินเสียง สายตาและปฏิกิริยาของเขา ฉันบอกตรงๆฉันกลัว เราทั้งสองสบตากันแต่ไม่ใช่เพราะความรักหรอกนะ แต่เป็นการไม่ยอมกันมากกว่า จนกระทั้ง

กรี๊ดด

"อื้มปล่อยนะ พี่..อุ๊บ..."เขาก้มลงซุกไซ้ซอกคอฉันพอฉันจะร้องเขาก็กดริมฝีปากตัวเองลงที่ปากของฉันทันที ฉันดิ้นสู้ ไม่อยากให้เกิดเรื่องเหมือนคืนนั้น ฉันจะไม่ยอมให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย ทำไม ฉันทำอะไรผิดถึงต้องตกเป็นเหยื่ออารมณ์ของคนหื่นแบบเขาด้วย

"อื้อ...ปล่อย"เสียงอู้อี้ที่พูดแทบฟังไม่รู้เรื่องของฉันที่โดนปากร้อนของเขาประกบจูบอย่างหนัก ฉันพยายามหันหนีแต่..

"อ๊ะ" เขี้ยวอันแหลมคมนั้นงับลงที่ริมฝีปากอิ่มของฉันมันรู้สึกถึงความเจ็บแสบกลิ่นคาวเลือดสดๆที่คลุ้งในช่องปากทำให้ฉันต้องหลับตาพร้อมน้ำสีใสที่ไหลออกมา

"จำไว้..ห้ามพูดว่าจะออกจากที่นี่ พี่ไม่อนุญาตให้เธอไปไหน เธอก็ต้องอยู่!"เขาถอนจูบออกแล้วพูดเบาๆแต่น้ำเสียงหนักแน่น สายตาที่เขามองเรือนร่างฉัน เหมือนเขาต้องการมันมาก เขาจัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออกต่อหน้าฉัน โดยไม่ละอายสักนิด ส่วนฉันก็นอนร้องไห้ให้กับชะตาตัวเอง ชีวิตกำลังจะรุ่งของฉันแต่ทำไมโชคชะตาถึงเล่นตลก เขาโน้มตัวลงมาแล้วจัดการกับเสื้อผ้าของฉันอีกรอบ

"พี่จอมทัพ ...ไม่นะ อย่าทำ!"ฉันพยายามจะดึงเสื้อไม่ให้เขาถอด แต่

แคว๊กกก

เธอที่ถูกเขาย่ำยี โดยไม่เต็มใจ ชายหนุ่มที่ใช้โอกาสอ้างว่าหญิงสาวมาอยู่บ้านตัวเอง ก็ต้องตอบแทนเจ้าของบ้าน!!!