หย่าเรียกร้องรัก

วันที่เขาอยากจากไป เธอทำได้เพียงแค่ก้มหน้ายอมรับชะตา

วันที่เขาอยากกลับมา ก็อย่าคิดว่ามันจะง่ายอย่างตอนที่จากไป

พญ.ดาริยา แต่งงานกับปราบ เพราะผู้ใหญ่เห็นดีเห็นงามและต้องการชดเชยบางเรื่องให้เธอ

ทั้งที่ฝ่ายชายไม่เคยมีใจให้ภรรยาตามกฎหมายเลยสักนิด เธอก็แค่เด็กในบ้านที่เขาไม่เคยรู้สึกอะไรด้วย

สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจขอจบความสัมพันธ์หลังจากแต่งงานกันได้เกือบสองปี

คุณหมอคนเก่งยอมรับในโชคชะตาของตนเอง เธอพอรู้ว่าสามีตามกฎหมาย

มีหญิงคนรักของเขาอยู่ก่อนแล้ว เธอเข้าใจที่เขาตัดสินใจเลือกผู้หญิงคนนั้น

ส่วนเธอและลูกน้อยก็ไปตามทางของตนเอง….ตามประสาแม่ลูก

โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าดาริยามีลูกกับปราบ

แล้ววันหนึ่งความจริงก็ปรากฎ…เขาก็เกิดอยากจะเป็นพ่อของเด็กน้อยคนนั้นขึ้นมาดื้อๆ…

แต่เธอจะยอมรับเขากลับมาในฐานะอะไร สามี หรือ พ่อตามกฎหมายของลูกกันดีล่ะ

ปล. นิยายออกโทนดราม่านะคะ แต่ไม่ได้หนักมากค่ะ นางเอกค่อนข้างเข้มแข็งและใจเด็ด

แต่ตอนจบก็Happy นะคะ

ยังไงโหลดตัวอย่างอ่านก่อนค่ะ....

คำเตือน...ใครที่อยากเห็นนางเอกของเราอ่อนแอและฟูมฟายตอนโดนทิ้ง จะบอกว่าให้ผ่านเรื่องนี้ไปได้เลยค่ะ

แต่ถ้าใครอยากเห็นพระเอกฟูมฟายตอนไม่ได้กลับมา เชิญโหลดเลยค่ะ อิอิ เราเตือนแล้วน๊าาาาา

ตัวอย่างนิดๆ หน่อยๆ

ปราบขับรถคันหรูออกไปจากบ้าน ทันทีที่รถของเขาแล่นออกไป แพทย์สาวก็ซบหน้าลงกับฝ่ามือของตนเองแล้วสะอื้นออกมาอย่างสุดจะกลั้นเอาไว้ได้ทันที
“เราทำอะไรผิดเหรอ” ดาริยาถามตัวเองเบาๆ
เธอไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก แต่เรื่องความรักมันเป็นเรื่องที่บังคับฝืนใจกันไม่ได้จริงๆ ปราบไม่เคยรักเธอและตอนนี้เขาก็กำลังเดินทางไปหาคนที่เขารักแล้ว
ส่วนเธอก็กำลังจะกลายเป็นอดีตภรรยาของเขาในอีกไม่ช้า เป็นหญิงสาวที่ได้ชื่อเป็นหม้ายตั้งแต่อายุเพิ่งยี่สิบเจ็ดเลยด้วยซ้ำ เพื่อนๆ ของเธอส่วนใหญ่ยังไม่ทันมีครอบครัวกันเลย
แต่ดาริยากลับต้องมีสถานะที่ผู้หญิงมากมายไม่ต้องการแล้ว...
ไม่คิดเลยว่าการตอบตกลงแต่งงานในวันนั้นจะกลายเป็นเรื่องที่ทำให้เธอต้องเสียใจหนักอย่างในวันนี้...
ไม่คิดจริงๆ ว่าปราบจะกล้าขอหย่ากับเธอทั้งที่เธอคือผู้หญิงที่บิดามารดาของเขาเป็นคนจัดการเรื่องการแต่งงานให้...
แพทย์สาวยกมือขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ ปกติดาริยาไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนแออยู่แล้ว เธอเป็นคนใจแข็ง เข็มแข็งแต่ทว่าเป็นคนที่สุภาพอ่อนโยนด้วยเช่นกัน
เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะต้องมานั่งร้องไห้คร่ำครวญเลยสักนิด แพทย์สาวมีเรื่องให้ต้องคิดตัดสินใจมากกว่าเรื่องการฟูมฟายเสียน้ำตาโดยใช่เหตุ
เพราะจากเดิมดาริยาวางแผนเอาไว้ว่าในวันที่ฉลองครบรอบแต่งงานสองปีของเธอ แพทย์สาวมีบางอย่างเตรียมไว้เซอร์ไพรส์ปราบ แต่ตอนนี้เรื่องนี้คงต้องเก็บเป็นความลับตลอดไปเสียแล้ว
“ลูกแม่...แม่ขอโทษนะคะที่ทำให้หนูกำพร้าพ่อตั้งแต่ยังไม่ลืมตามาดูโลกเลยด้วยซ้ำ” เธอเอาลูบหน้าท้องของตนเอง
ดาริยาเพิ่งทราบว่าตัวเองตั้งครรภ์เมื่อสามวันก่อนนี่เอง แต่เธอยังไม่บอกปราบและญาติฝ่ายสามีสักคนเพราะกะจะบอกในวันสำคัญของชีวิต
ทว่าตอนนี้วันสำคัญคงไม่มีอีกต่อไปแล้ว...
“ไม่เป็นไรนะ หนูไม่ต้องเสียใจนะที่หนูจะไม่มีพ่อ แม่จะเป็นทั้งพ่อและแม่ที่ดีให้หนูเองนะลูก ไม่ต้องกลัวนะ มีแม่อยู่ หนูไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น” เธอบอกกับก้อนเลือดในครรภ์เสียงอาดูร
ใจหนึ่งก็อยากจะบอกปราบให้ทราบเรื่องนี้ แต่มาคิดอีกที เธอไม่ควรเอาเรื่องลูกมาเป็นข้อผูกมัดเขาไว้ ในเมื่อเขาต้องการจะไป ก็ให้เขาไปอย่างหมดห่วง
แค่ลูกคนเดียว ดาริยามั่นใจว่าเธอมีความสามารถจะเลี้ยงดูได้อย่างแน่นอน
ไม่ได้มีแม่เลี้ยงเดี่ยวบนโลกใบนี้แค่คนเดียว แต่มีแม่เลี้ยงเดี่ยวอีกนับไม่ถ้วนเลยด้วยซ้ำ แล้วดาริยาก็เห็นว่าคนเหล่านั้นก็เลี้ยงลูกออกมาได้ดีมากเสียด้วย
เธอจะเป็นหนึ่งในนั้นด้วยเช่นกัน แพทย์สาวบอกตนเอง...
แม้จะพยายามฝืนบอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้ อย่าเสียใจ อย่าอาลัยอาวรณ์ แต่แพทย์สาวก็ยังอดที่จะน้ำตาไหลออกมาจากสองตาไม่ได้เลยจริงๆ
เธอไม่ได้อ่อนแอ แต่เธอก็แค่ยังรับเรื่องเกินความคาดฝันไม่ได้เท่านั้นเอง แต่อีกไม่นานหรอก ดาริยาเชื่อมั่นว่าเธอจะต้องเข้มแข็งและยืนหยัดเป็นเสาหลักให้กับหนึ่งชีวิตที่จะเกิดขึ้นมาได้แน่นอน
“เราจะต้องทำอะไรก่อนดี” แพทย์สาวถามตัวเองเบาๆ
เวลานี้เธอยังสับสนเหลือเกิน...จับต้นชนปลายไม่ถูกว่าควรเริ่มจากตรงจุดไหนก่อนที่จะทำให้ตัวเองสามารถตั้งหลักได้ไวที่สุด เสียใจให้น้อยที่สุด
“ไม่เป็นไรนะเดียร์ ค่อยๆ คิด อย่าเพิ่งกังวล...อย่ากังวล เดี๋ยวจะเป็นผลเสียกับเด็กในท้องได้” ดาริยารีบเตือนตัวเองแล้วปาดน้ำตาหยาดใสที่สองแก้มอีกครั้ง
แพทย์สาวพยายามเช็ดน้ำตาจนแห้ง จากนั้นก็เดินไปล้างหน้าล้างตา แล้วค่อยๆ เข้าไปในห้องครัวเพื่อหาอะไรรองท้อง อาหารจำเป็นสำหรับเธอและหนึ่งชีวิตน้อยๆ เป็นอันมาก
แม้จะกลืนมันลงคออย่างอยากลำบากเป็นที่สุด แต่แพทย์สาวก็พยายามกลั้นใจกลืนมันลงไปเพื่อให้ลูกได้รับสารอาหารที่ควรจะได้รับ เธอจะไม่ทำร้ายเด็กคนนี้เป็นอันขาด แม้เขาจะเกิดมาจากความใคร่ของปราบก็ตามที
“ไม่ว่าจะยังไง หนูก็เกิดจากความรักของแม่นะลูก หนูคือความรักของแม่ค่ะ” ดาริยาบอกกับเลือดเนื้อในกายของตนเอง
แม้สำหรับปราบเขาจะนอนกับเธอเพราะความต้องการทางร่างกายของชายหนุ่มในวัยกำหนัดเท่านั้น แต่สำหรับดาริยาแล้วเธอมั่นใจว่าทุกครั้งหญิงสาวเต็มใจที่จะนอนกับสามี....
แต่ถ้ารู้ว่าเรื่องราวจะออกมาเป็นเช่นนี้ เธอก็ควรจะคุมกำเนิดแต่นี่ดาริยาไม่คิดมาก่อนว่าสุดท้ายมันจะจบลงเช่นนี้เสียได้
ก่อนนี้แค่ไม่กี่เดือนทางครอบครัวของปราบคุยเรื่องมีทายาทกับเธอและปราบเองก็คิดว่าเขาทั้งคู่ควรจะลูกกันได้แล้ว ดาริยาเลยตัดสินใจปล่อยทุกอย่างไม่ตามธรรมชาติ
และนี่ก็คือผลของการปล่อยตามธรรมชาติ....
ดาริยากลายเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวตั้งแต่ยังไม่ทันได้คลอดลูกน้อยออกมาเลยด้วยซ้ำ...