ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ไม่(รัก)

มีเรื่องวุ่นวายใจทำให้เขา 'พายุ' หนุ่มวิศวะสุดหล่อต้องปิดเรื่องทำผิดพลาดในค่ำคืนนั้นกับแฟนเด็ก 'พีม' เด็กนิเทศศาสตร์ สุดน่ารัก เขาจะทำอย่างไรกับเรื่องผิดพลาดเพราะเขาแทบไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำที่ทำลงไป

คำโปรย...

“เฮ้ย กลับเหอะ ปะ” ผมฉุดแขนเล็กให้ลุกขึ้น เธอลุกตามและไม่ได้เดินตามกลับกระชากแขนผมกลับและยกท่อนแขนคล้องคอผม ดวงตาเรียวสวยสบมองเข้ามานัยต์ตาผม
“เฮ้ย จะทำบ้าไร อยะ…อยะ” และเสียงผมก็หายเข้าไปในโพรงปากของเธอ เธอจูบผมดูดดื่ม ผมไม่สู้แต่ลิ้นของเธอพยายามดุนเข้ามา ร่างกายผมวูบวาบ หัวใจของผมเต้นระรัวไม่เป็นส่ำ
“อื้ม อยะ…อย่า”
“พี่พายุ!!”
แต่ทว่า เสียงเรียกด้านหลังผมทำให้ผมเบิกตาโตกว้าง ขอให้หันไปแล้วไม่ใช่คนของผมที่นอนอยู่ที่หอ ขอให้เป็นเช่นนั้น แต่ไม่มีอะไรเข้าข้างให้ผมปิดได้มิดชิดเลย เมื่อผมหันไปเจอกับสายตาที่เสียใจสุดขั้ว น้ำตาของพีมเริ่มซึมออกมา มือของเขากำแน่นเหมือนอยากจะต่อยผมเต็มที
“พีม คือ…เอ่อ” ยังไม่ทันที่ผมจะอ้าปากอธิบายออกมา พีมก็เดินเหลียวหลังออกไปอย่างไม่ใยดีผม