สามีห้ามรัก

อย่ารู้สึกอะไรกับผม เพราะผมคงให้ในสิ่งที่คุณต้องการไม่ได้

ผมดูแลรับผิดชอบตัวคุณได้ แต่ผมรับผิดชอบความรู้สึกของคุณไม่ได้หรอกนะ

================


“ไม่รักไม่ชอบหนูก็ไม่เป็นไร แต่ทำไมพี่ชลต้องอยากยัดเยียดหนูให้คนอื่นด้วย หนูเป็นเมียพี่นะ ทำไมถึงทำขนาดนี้ด้วยคะ ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ”
“ลืมที่พี่เคยบอกหรือเปล่า เราคุยกันแล้ว” น้ำเสียงของปราณชลเข้มขึ้นพอๆ กับสีหน้าและแววตา ก่อนที่เขาจะรีบเบือนหน้าไปทางอื่น “ฐานะนั้นของเราสองคน พวกเราก็รู้ดีแก่ใจว่ามันแค่ของปลอม สักวันก็ต้องเป็นคนอื่นต่อกันอยู่ดี”
“พี่ชลช่วยหนูไว้นะคะ แต่บอกว่าสักวันหนึ่งเราก็เป็นแค่คนอื่นต่อกันงั้นเหรอ”
“อย่ายึดติดกับการช่วยเหลือของพี่เลย ที่พี่ช่วยมะนาวออกมาจากจุดนั้นก็ไม่ต่างอะไรจากการที่พี่ช่วยคนตาบอดข้ามถนนหรอก พอช่วยเขาเดินข้ามผ่านไปได้อย่างปลอดภัย พี่ก็ต้องปล่อยมือคนตาบอดให้เดินต่อไปในจุดหมายของเขาเอง”
คนตาบอด เหอะ! เปรียบเทียบซะเห็นภาพเลย
ใช่สินะ ในวันนั้นเธอมันก็ไม่ต่างอะไรจากคนตาบอดที่มองไม่เห็นหนทาง แต่พอปราณชลยื่นมือมาช่วยไว้เธอก็หวังว่าเขาจะเป็นแสงสว่างให้เธอตลอดไป แต่มันคงไม่ได้สินะ
ที่จริงเขาเองก็บอกแต่แรกแล้วว่าไม่ได้ ผิดที่เธอเองยังแอบหวัง
“วันนี้มะนาวมีโอกาส ก็ควรเลือกสิ่งดีๆ ให้ตัวเอง”