ปล้นครูสาว

“หยุด” เป็นเสียงหนักแน่นดังมาจากโคนต้นหว้า
ปรานีสะดุ้งเบิกตา อ้าปากจะร้องด้วยความตกใจ
“อย่าร้อง ตาย” เจ้าของเสียงแหบๆ ก้าวเข้ามาประกาศิตด้วยปากกระบอกปืน

หล่อนพอรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ทิ้งรถล้มโครม ขยับออกวิ่ง แต่โดนสกัดด้วยสมุนของมันอีกสาม ยืนทำมุมกันเป็นรูปสี่เหลี่ยม หมดหนทาง ปลายกระบอกปืนทั้งสามที่กำลังส่ายไปมาอยู่นั้นมีอำนาจบังคับให้เข่าอ่อนไม่มีแรงวิ่ง

“มีธุระอะไร จะเอาอะไร”
วัยรุ่นไม่เกิน ๑๘ ไอ้คนแรก หัวหยิกผิวดำเป็นมันเหมือนนิโกร นุ่งกางเกงรัดติ้ว สวมหมวกปีกกว้าง ใส่แว่นตาดำ อีกสามสูงชะลูดผอมซีด ไว้ผมปรกท้ายทอย ท่าทางยังเก้กัง ไม่กระฉับกระเฉงเหมือนไอ้ดำ เพราะชั่วโมงบินยังน้อย
“มีอะไรเอาหมด” มันตะคอก ทำเสียงให้เด็ดขาดเอียงคอ แตะเอว มาดเลียนแบบผู้ร้ายในหนังบู๊
“ปล่อยฉันไปเถอะ จะรีบไปโรงเรียน มีงานด่วนต้องทำ” หล่อนวอน
“ยังไปไม่ได้ เอารถด้วย”
“ฉันเดินไปก็ได้” หล่อนขยับขา
“ไม่ได้”
“จะเอาอะไรอีกล่ะ”
“เอาคน”
“เอาไปไหน” หล่อนหนาวๆ ร้อนๆ
“เดี๋ยวรู้”