เมียจ้างไม่ร้างรัก

ถึงจะบอกว่าเป็น ‘เมียจ้างไม่ร้างรัก’
แต่กว่าจะได้รัก ก็แทบกระอักอยู่เหมือนกัน
....................................................
ห้าปีนั้นนานทีเดียว นานมากพอที่เขาจะคิดบัญชีแบบทบต้นทบดอก
ให้เธอชดใช้ให้เขาด้วยชีวิตและจิตวิญญาณของเธอ
.....................................................

“แม่จ๋า...”
เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมองแม่ ดวงตาเริ่มจะหรี่ปรือเพราะง่วงเต็มทน ธาราลักษณ์ลูบผมหยักศกนั้นแผ่วเบา แววตาที่ทอดมองลูกน้อยเต็มไปด้วยความรักใคร่หวงแหน
“จ๋าลูก”
“พ่อพี่หมี...”
นิ้วเล็กๆ ชี้ไปที่หนังสือนิทานซึ่งมีภาพประกอบสวยงาม เป็นรูปของพ่อหมีตัวโตเพิ่งกลับจากทำงาน โดยมีแม่หมีและลูกหมีตัวเล็กคอยต้อนรับ
“พ่อพี่หมีกลับจากทำงานแล้ว เมื่อไหร่พ่อน้องกลับคะ”
เด็กหญิงถามด้วยความสงสัยว่าเมื่อไรกันนะ ที่พ่อของเธอจะกลับสักที เพราะได้ยินแม่บอกว่าพ่อไปทำงาน ในความคิดของเด็กหญิงคือนานมากแล้ว
“พ่อของรดาน่ะยังไม่กลับหรอกค่ะ ยังทำงานยุ่งอยู่เลย”
บอกลูกออกไปแล้วก็ต้องพยายามกลืนก้อนแข็งๆ ลงคอ ไม่ง่ายเลยที่จะใช้ชีวิตภายใต้ความหวาดหวั่นเช่นนี้ ธาราลักษณ์นึกกลัวทุกครั้งที่ลูกถาม เรื่องแบบนี้ค่อนข้างละเอียดอ่อน เธอไม่ต้องการให้ลูกเจ็บปวดแม้เพียงปลายก้อย
“ว้า...น้องคิดถึงจะแย่”
เจ้าตัวแสบทำหน้ายุ่ง แต่ไม่เคยงอแงเลย ได้รับรู้เพียงเท่านี้ก็พอใจ ไม่นานก็หลับไปด้วยความสุข คนเป็นแม่ก็ได้แต่ทอดถอนใจ ก้มลงจูบเบาๆ เหนือหน้าผากกลมมน เลยไปจูบที่กลุ่มผมนุ่มหยักศกนั้นด้วย เป็นผมยุ่งๆ ที่มีเพียงคนเดียวในบ้าน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเหมือนใคร