บำเรอรักอาชัญ

“คุณอาชัญจะทำอะไรคะ” พนิตพิชาถามหน้าตื่น สมองสั่งให้รีบหันหลังและวิ่งหนี แต่ทว่าดูเหมือนคนที่กำลังทำท่าคุกคามเธอจะเร็วกว่า
“อุ้ย!” หญิงสาวร้องอย่างตกใจเมื่อแขนเรียวโดนมือใหญ่กระชากอย่างแรง จนร่างของเธอเซเข้าไปปะทะกับอกกว้างและแข็ง พนิตพิชารีบเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตกใจ
“อย่ามาปากดี เพราะความอดทนของฉันต่ำ” ชายหนุ่มก้มลงกระซิบบอกเสียงเย็น ทำให้คนที่ถูกขู่ถึงกับยืนตัวแข็ง สองปีที่เธอและน้องสาวเข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ แม้จะเผชิญกับอารมณ์โกรธและความรู้สึกเกลียดชังจากเจ้าของบ้าน แต่ก็ไม่เคยถูกเขาทำร่างกายเลยสักครั้ง แต่นั่นก็ใช่ว่ามันจะไม่มีวันเกิดขึ้น ข่าวทำร้ายร่างกายมีให้เห็นอยู่ทุกวันตามหน้าหนังสือพิมพ์และสื่อโทรทัศน์แล้วเรื่องแบบนี้ล้วนมาจากการที่ผู้กระทำโกรธจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่
“กลัวเหรอ?” ชายหนุ่มถามเมื่อเห็นสีหน้าของเจ้าของร่างบางเผือดซีด นัยน์ตากลมโตมองเขาอย่างหวาดหวั่น
“ค่ะ...” หญิงสาวพยักหน้ารับ เธอไม่อยากเป็นอะไรไปในตอนนี้ เพราะเป็นห่วงคนที่อยู่ข้างหลัง ซึ่งเป็นห่วงเดียวที่เหลืออยู่ ถ้าหากว่าเธอเป็นอะไรไปพนิตสุภาน้องสาววัยสิบสองขวบของเธอจะอยู่อย่างไร
ชายหนุ่มคลายมือที่กำแขนเรียวออกนิดหนึ่ง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช้ผู้ชายที่ดีร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ก็ไม่คิดที่จะใช้กำลังกับเพศที่อ่อนแอกว่า และแม้ว่าจะโกรธและเกลียดอีกฝ่ายมากแค่ไหนก็ตาม