ข้าเป็นสตรีขี้เมา 1

เหลวแหลก แพศยา หยำฉ่า
ข้าในชาติก่อนถูกตราหน้าด้วยคำเช่นนั้นมาโดยตลอด
จะเรียกข้าว่า ‘มาม่าซัง’ หรือ ‘แม่เล้า’
หยาบหน่อยจะด่าว่า ‘อีกระหรี่’ ก็ตามใจ
ข้าไม่เคยสน ไม่เคยแคร์
ตราบใดที่อาชีพ Sex Worker มันทำให้ข้าอิ่มท้อง
แต่ถ้าด่ามากๆ นี่มีตบนะ อย่าหาว่าไม่เตือน!

ชาตินี้ข้าได้เกิดใหม่ในร่างของคุณหนูตกอับแสนใสซื่อ
ในยุคสมัยจีนโบราณที่ข้าไม่รู้จัก
ความทรงจำมากมายของนางไหลบ่าเข้ามาราวกับพายุ
เจ้าของร่างนี้มีชีวิตที่เหมือนกับข้า
ชีวิตที่เหมือนขยะชั้นต่ำของสังคมไม่ว่าใครต่างก็ดูถูก

ในเมื่อข้าได้โอกาสเกิดใหม่อีกครั้ง
ข้าควรจะใช้ชีวิตให้ขาวบริสุทธิ์และงดงามงั้นเหรอ...
ไม่มีทาง!
ในเมื่อทุกคนต่างจ้องจะเหยียบย่ำข้า
หากเผลอพวกมันพร้อมจะแทงข้างหลังข้า
เช่นนั้น...ข้าจะเป็นคนดีไปทำไม
ในเมื่อเป็นคนดีมันไม่อิ่มท้อง
ใช่!
ข้าจะเปิดโรงเหล้า
ข้าจะทำหอนางโลมเลื่องชื่อ
ข้าจะเป็นเจ้าของกิจการที่เต็มไปด้วยอบายมุข
เพราะนั่นคือตัวตนของข้า!
ผู้หญิงสีดำที่แสนแปดเปื้อน!

(เนื้อหาบางส่วน)

“น้องตั้งใจผัดแก้มหอม ชโลมกายด้วยน้ำมันสกัดจากดอกไม้ และบรรจงเลือกเสื้อผ้าที่ดีที่สุดเพื่อมาพบท่านพี่ อยากให้ท่านหายเหนื่อยเมื่อได้หอมแก้มน้อง แต่...”
หญิงสาวยิ้มเอียงอายอย่างเจ้าเล่ห์ ดวงตาของนางแพรวพราวระยับราวกับนางเสือสาวกำลังหลอกล่อกระต่ายป่าตัวผู้ก็ไม่ปาน
“แต่อะไรหรือ”
ช่างตีเหล็กเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เขาจับมือของนางไว้แล้วบรรจงจูบลงบนหลังมืออย่างแผ่วเบาทะนุถนอม ทุกกริยาที่แสดงออกฉายชัดว่าทั้งรักและยกย่องนางไว้เหนือสิ่งใดๆ ในชีวิต
“แต่น้องเกรงว่าจะทำให้ท่านพี่เหนื่อยกว่าเดิมนะสิเจ้าคะ”
พูดพลางกัดริมฝีปากที่บวมเจ่อจากการถูกบดจูบรุนแรง ดวงหน้าของนางระเรื่อเรืองไปด้วยเลือดฝาดขับให้สาวน้อยยิ่งดูน่ารักน่าฟัดจนปรมาจารย์มากความสามารถไม่อาจทนไว้
“บังเอิญว่าข้าเป็นคนเหนื่อยยากเสียด้วย...”

(คำเตือนนิยายนี้ไม่มีเนื้อหาสาระ 3p/Harem โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน กรุณาโหลดอ่านตัวอย่างก่อนกดซื้อ)

ปล. รีดขาเล่ม 2(จบ) จะตามมาติดๆ ภายในกลางเดือน พย นะเจ้าคะ เลิฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ