หากไม่ตาย ข้าจะเอาคืน

“อ๊ะ! อ๊าา~~”

“เบาเสียงหน่อยสิ ข้าไม่อยากให้ราชินีของข้ามาได้ยินเข้านะ!”

“อ๊า~ก็ฝ่าบาทกระทำแรงเกินไปแล้วนี่เพคะ แล้วหม่อมฉันจะทดกลั้นเสียงไว้ได้ยังไงกัน? อีกอย่างค่ำมืดป่านนี้ราชินีของฝ่าบาทคงหลับไปแล้ว นางคงไม่มีทางรู้หรอกว่าราชาของนางกำลังนอนอยู่กับหม่อมฉัน ฮึฮึๆ”

“ฮึฮึๆ เจ้านี่ร้ายนักนะโอเวล่า”

“ก็ไม่ต่างกันกับฝ่าบาทที่ร่วมมือกับดยุคบราวน์เพื่อควบคุมราชินีหรอกเพคะ”

“อย่าพูดเรื่องนี้ให้ใครได้ยินเชียวล่ะ ถ้าเจ้าไม่อยากตาย เจ้าเข้าใจรึเปล่า?”

“หม่อมฉันเข้าใจดีที่สุดเพคะ ไม่เช่นนั้นหม่อมฉันจะยอมทำตัวเหมือนเป็นชู้เช่นนี้ได้ยังไงล่ะเพคะ เพราะในฐานะคนรักของฝ่าบาท หม่อมฉันก็จะยอมเก็บตัวเงียบและสนับสนุนท่านเพคะ”

“นี่แหละหญิงที่ข้าต้องการ ยังไงเจ้าทนรออีกหน่อยนะเพราะเมื่อไหร่ที่ข้ากับดยุคทำให้ราชินีไม่สามารถว่างานบ้านเมืองได้อีกต่อไป ข้าจะรับเจ้าเข้ามาเป็นภรรยาอย่างถูกต้องของข้า”

“ท่านจะทำเช่นนั้นได้เยี่ยงไรเพคะ ท่านคือพระสวามีของราชินีนะเพคะ?”

“ฮึฮึๆ ดยุคให้ข้าใส่ยาบางอย่างลงไปในยาบำรุงของนาง ช่วงนี้นางก็กินไปได้มากพอสมควรแล้ว เพราะงั้นหลังๆมานี้นางถึงเริ่มอ่อนแรงอย่างที่ใครหรือหมอหลวงคนไหนก็ไม่สามารถหาสาเหตุได้ยังไงล่ะ และอีกไม่นานหรอกเดี๋ยวนางก็จะค่อยๆไม่เหลือแรงให้เดินและเริ่มนอนตายบนเตียงยังไงล่ะ ฮึฮึๆ”

“ถึงว่าพักหลังมานี่ราชินีนางเริ่มใช้ไม้เท้าค้ำเดินราวกับคนแก่ไปเสียแล้ว ฮึฮึๆ ดยุคบราวน์นี่ก็ช่างร้ายนักนะเพคะที่ใช้ความไว้ใจของราชินีเพื่อที่จะควบคุมราชินีเช่นนั้น”

“เรื่องนี้เจ้าจงเก็บเงียบไว้ด้วยซะล่ะเพราะข้าบอกกับหญิงที่ข้ารักแต่เพียงผู้เดียว ไม่มีใครอื่นรู้เรื่องนี้อีกแล้ว เพราะฉะนั้นเจ้ารอให้ข้าจัดการนางก่อน พอถึงตอนนั้นข้าก็จะสามารถอ้างได้ว่าราชินีไม่สามารถมีผู้สืบทอด จนนางต้องยอมให้ข้ารับภรรยาเพิ่มเข้ามายังไงล่ะ ฮึฮึๆ”

“ฮึฮึฮึๆ ข้าจะรอวันนั้นเพคะฝ่าบาทของข้า จุ๊บจ๊วบ!! อ๊ะ~”

เสียงกระเส่าครวญร้องบนเตียงนอนห้องบรรทมส่วนตัวของสวามีพร้อมบทสนทนาที่เล็ดรอดออกมาจากช่องบานประตูห้องที่ดันปิดไม่สนิท

แม้ในเวลายามค่ำมืดที่ไม่น่ามีผู้ใดมารบกวนหรือตื่นขึ้น ทว่าขณะที่พวกเขากำลังสนทนาและพรอดรักกันอยู่ พวกเขากลับไม่รู้อะไรเสียเลยว่า ณ ตอนนี้ราชินีที่กำลังยืนฟังสิ่งที่ไม่คาดว่าจะได้ยินและได้เห็นในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาของนางเอง

ราชินีผู้มีพลังอันยิ่งใหญ่กลับถูกหักหลังด้วยความไว้ใจ นางถูกชักจูงราวกับหุ่นเชิดเพราะความโง่เขลาของนางเอง ทั้งยังชายที่นางเลือกมาเป็นสามียังสวมเขาให้อีก นางมารู้ตัวก็เมื่อสายเกินไปกับความผิดพลาดทุกอย่างที่นางได้ตัดสินใจในฐานะราชินีและหญิงสาวคนหนึ่งแล้ว

นางเกิดความช้ำใจและโกรธแค้นทำให้ใช้พลังที่เหลืออยู่ทั้งหมดของนางอ้อนวอนร้องขอแก่พระเจ้าเพื่อมอบโอกาสให้นางได้ย้อนเวลากลับไปแก้ไขทุกสิ่ง

เพราะหากนางหวนกลับไปแก้ไขมันได้ นางจะขอเอาคืนกับทุกคนที่ทรยศนางและนางจะขอมอบความสุขให้กับเหล่าประชาชนและคนที่รักนางแทน…..

…………………..