จงรักแลภักดี

ฉัน...หม่อมราชวงศ์ภักดีเพียงจันทร์ ดิศยางกูรเป็นคนอาภัพรัก

ปักใจ ยกทั้งชีวิตให้แก่ใคร เป็นต้องเจ็บช้ำอยู่ร่ำไป

เหตุผลก็คือฉันเป็นผู้ชายที่ชอบผู้ชาย เหตุนี้ที่สังคมรังเกียจเดียดฉันท์

ยุคสมัยนั้นครรลองตัดสินเรื่องนี้ให้เป็นเรื่องผิดบาป

ชายต้องแต่งงาน มีคู่ครองกับหญิงเพียงเท่านั้น

ฉันผิดหรือที่ฉันไม่ได้เป็นไปตามศีลธรรมที่สังคมกำหนด

รักครั้งที่ฉันหวังที่สุดได้สูญสิ้นสลายก็เพราะเหตุนี้

หลังจากนั้นฉันจึงไม่ใคร่ฝากใจไว้กับใครอีก

คงมิมีใครดอกที่ใคร่จะร่วมหัวจมท้ายไปกับฉัน

คงมิมีใครดอกที่ใคร่จะดูแลหัวใจผิดเพศ ภูมิใจ ชื่นชมมันอย่างภาคภูมิ

ยิ่งพ่อหนุ่มน้อยคนดีของฉัน จงรัก เรืองสุริยน พ่อหนุ่มนักเปียโนผู้ใสซื่อ

เธองดงามเกินจะกล่าว นับวันยิ่งเติบโตแลเฉิดฉาย

อนาคตของเธอช่างสดใสนัก

ฉันคงไม่อาจฉุดรั้งเธอไว้อย่างคนเห็นแก่ตัวได้

เพราะฉันไม่รู้ว่าฉันจะลืมรักฝังใจที่ทำให้เจ็บปวดปางตายครั้งนั้นได้อย่างไร

แลที่สำคัญฉันเองก็กลัว...กลัวว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยเดิมเหลือเกิน