แสงดาวสุดสายหมอก

‘ฉันไม่รู้...ว่าการมีลมหายใจของพวกฉันมีค่าแค่ไหน
ฉันไม่รู้...ความพลัดพรากของพวกฉันควรค่าแก่การเศร้าโศกหรือไม่
แต่ที่ฉันรู้...พวกเรายังมีลมหายใจ
ตราบที่ตะวันยังคงฉายแสง ฉันยังมีความหวัง
แม้มิอาจเงยหน้ารับแสงอบอุ่นนั้น
หากทุกก้าวที่ย่ำเดิน ฉันยังมีแสงดาวส่องนำทาง
หกเดือนที่ล่วงมา ฉันยังรักษาสิบชีวิตที่เหลือไว้ได้
แต่วันข้างหน้า...ฉันไม่รู้ว่าจะปกป้องสายเลือดเผ่าพันธุ์ของฉันไว้ได้หรือไม่
และจะนำพวกเขาไปสู่จุดหมายใหม่ของชีวิตได้อย่างไร
ทุกลมหายใจฉันได้แต่เฝ้ารอ…
รอ...เพราะฉันยังมีชีวิต พวกเขายังมีชีวิต!’