คืนฟ้าไร้ดาว

คืนนี้ไร้ดาว ประหนึ่งหัวใจของเธอ...ที่ไร้แล้วซึ่งแสงสว่างของชีวิต
นานมาแล้ว...ที่เธอไม่เคยมีหยาดน้ำตา
นานมาแล้ว...ที่ใบหน้างามขาดแม้กระทั่งรอยยิ้ม
“ไหม...ไหมจ๋า ช่วยด้วย ช่วยแม่ด้วยลูก!”
เสียงแม่กรีดร้องอย่างขวัญกระเจิง เธอจำได้ไม่เคยเลือน...
บนที่นอนขาวสะอาด สีที่พี่แพรโปรดปรานที่สุด
ไม่ว่าจะเป็นข้าวของเครื่องใช้ เสื้อผ้า หรือแม้แต่ดอกไม้ พี่แพรชอบสีขาว
แต่วันนั้น...บนเตียงนอนสีขาวสะอ้านของพี่แพรกลับฉานไปด้วยสีแดง...
ใบหน้าพี่แพรนิ่งสงบ ดวงตาหลับพริ้มไม่ต่างจากกำลังนอนหลับ
ข้างตัวคัดเตอร์ใบคมกริบวางสงบหลังจากหน้าที่ของมันเสร็จสิ้นลง!
แม่ล้มฟาดฟุบอยู่กับเตียงพี่แพร ส่วนเธอได้แต่ยืนนิ่งราวถูกตรึงไว้ด้วยมนต์สะกด
มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่เบิกค้างอยู่กับภาพเบื้องหน้า...
เธอไม่รู้ว่าใครนำตัวแม่ออกไปเมื่อไหร่
เธอไม่รู้ว่าเก็บสิ่งหนึ่งจากมือของพี่แพรมาได้อย่างไร
รูปถ่ายใบเล็ก...ครึ่งหนึ่งของใบหน้าในรูปแดงฉานไปด้วยเลือดของพี่แพร
แม่ไม่เคยเห็นสิ่งนั้นมาจนกระทั่งบัดนี้
วันนั้น คือวันที่โลกสีชมพูดกลับกลายเป็นสีดำ
วันนั้น คือวันพิสูจน์ พี่แพรเด็ดเดี่ยวยิ่งนัก
ภาพเปื้อนเลือดใบนั้นยังคงสงบนิ่งอยู่ในซองที่เธอบรรจงเก็บไว้เป็นอย่างดีเพื่อรอเวลา
และบัดนี้ วันที่เธอรอคอยได้มาถึงแล้ว!