สไลม์กินกับอะไรก็อร่อย

นี่คือเรื่องราวที่น่าพิศวงของผม ปีศาจระดับต่ำที่กระโดดดึ๋ง ๆ ไปมาไม่ต่างจากก้อนสไลม์ทั่วไป แต่กลับถูกพ่อมดมนตร์ดำอุ้มกลับบ้านพาไปขัดสีฉวีวรรณซะใหม่จนกลายเป็นสัตว์ทดลองในดวงใจ เด็กที่ไม่ว่าใครเห็นก็เป็นอันต้องหลงใหล

ผมที่ได้รับบทตายด้วยดาบเดียวของผู้กล้ากลับกลายเป็นฝ่ายไล่ล่าของกิน(?)ไปอย่างไม่คาดคิด

-----------------------------------------------


“ไม่ลองก็ไม่รู้หรอกจริงไหม?” คุณไคล์ว่าพลางเชยคางผมขึ้นมามองไม่ต่างจากราชาปีศาจจอมยั่วยุ “...หรือว่านายกลัวทำไม่ได้กัน?”
เพียงเท่านั้นแหละ จิตใจที่อยากแต่จะกินน้ำขาวข้นของผมก็ปั่นป่วนไปหมด มันเป็นเรื่องที่ดีชั่วก็ไม่อาจรู้ได้ แต่นับวันคนผู้นี้กลับยิ่งทำให้ผมคลุ้มคลั่งมากขึ้นทุกที!
“ถ้าข้าทำได้ ท่านต้องให้น้ำข้าเยอะ ๆ”
“ก็เอาสิ”

-----------------------------------------------

“เทเลอร์... ผมหิว” ผมว่าพลางชิมรสชาติฝาดผสมเหงื่อบนผิวกายของอีกฝ่ายด้วยปาก ทันทีที่หัวใจของฝ่ายตรงข้ามเต้นแรงขึ้น
“ฮะ...เฮ้ หะ หิวก็ไปกินข้าวสิ” เทเลอร์พยายามเถียงกลับ แต่ผมไม่สนใจ
ผมลองขบกัดซอกคอของเขาที่อยู่ใกล้กับผมมากที่สุด ร่างกายของฝั่งตรงข้ามกระตุกอย่างตกใจก่อนจะหลุดเสียงครางออกมา "หยุดนะ! นายทำอะไรของนายเนี่ย"
...ก็ผมหิวนี่ ..

---------------------------------------------
คำเตือน: นิยายเรื่องนี้เน้นฉากเรทเรียกเลือดกำเดาเป็นหลัก มีพระเอกมากกว่าหนึ่งคนและมีความดราม่าพอเป็นพิธี

หมายเหตุ : สไลม์กินกับอะไรก็อร่อยมี 2 เล่มจบ