SET พันธะรักเมียบำเรอ+พ่ายรักพรหมลิขิต

1. พันธะรักเมียบำเรอ
ในวันที่พรรัมภารู้ว่าตนเองตั้งครรภ์กลับเป็นวันที่ได้รู้ว่าพ่อขอลูกในท้องกำลังจะแต่งงานกับคนอื่นเช่นกัน เมื่อเขาไม่ต้องการลูกและเธอก็เป็นได้แค่นางบำเรอ เธอจึงตัดสินใจออกไปจากชีวิตของเขา กว่ากฤษณ์รู้ว่าหญิงสาวสำคัญสำหรับเขามากแค่ไหน ก็ตอนที่ได้สูญเสียเธอไปแล้ว

“คุณกฤษณ์คะ พู่ขอถามอะไรคุณกฤษณ์หน่อยได้มั้ยคะ”
“ถามมาสิ”
“คือพู่รู้มาว่าการที่เราคุมกำเนิด ไม่ว่าด้วยวิธีไหนมันอาจจะป้องกันไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์”
“อืม...เรื่องนี้ฉันก็รู้ เลยพยายามกำชับเธอให้คุมไว้ดี ๆ ส่วนฉันเองก็จะป้องกันอีกชั้นหนึ่งด้วยเหมือนกัน”
“เอ่อ...แล้วถ้าป้องกันดีแล้ว ยังมีเด็ก...”
“มันจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นชมพู่” กฤษณ์กระชากเสียงใส่หญิงสาวทันที
น้ำเสียงเขาที่ดูเข้มขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่จริงจังทำเอาเธอใจแป้ว “แล้วถ้าป้องกันดีแล้วยังท้องล่ะคะ”
“นี่เธอท้องหรือเปล่า” กฤษณ์มองเข้าไปในดวงตากลม
“ปะ...เปล่าค่ะ พู่แค่ถามดูเฉย ๆ”
“จะท้องตอนนี้ไม่ได้เข้าใจมั้ยพู่ ถ้าท้องขึ้นมาจริง ๆ ยังไงก็ต้องเอาออกจำไว้” เขาขึ้นเสียงขู่เพราะไม่อยากให้เธอปล่อยปละละเลยเรื่องนี้ “ส่วนฉันก็จะพยายามไม่ลืมใส่ถุงเหมือนกัน”
“ค่ะ พู่เข้าใจแล้ว”
คำตอบของเขาทำให้เธอตัดสินใจได้แล้วว่าจะเอายังไงต่อไป นางบำเรอก็มีค่าแค่นางบำเรอ ลูกของนางบำเรอก็ยิ่งไม่มีความหมาย ในเมื่อเขากำลังจะแต่งงานกับคนที่คู่ควร เธอกับลูกก็คงไม่จำเป็นสำหรับเขา
*********
“คุงปู่ ดูเมล่อ” แม้จะพูดยังไม่ชัดถ้อยชัดคำนักแต่เด็กน้อยก็รู้ในความหมายของสิ่งที่อยากจะสื่อออกไป
“อยากไปดูเมล่อนแล้วเหรอลูก”
“ฮับ” หนูน้อยรีบพยักหน้าหงึก ๆ
“หลานรบเร้าพ่อให้พาไปดูเมล่อนตั้งแต่อยู่ที่กรุงเทพแล้ว เดี๋ยวพ่อพาพู่กันไปดูเมล่อนก่อนนะกฤษณ์ หนูพู่” กรณ์บอกกับลูกชายและลูกสะใภ้
“ครับคุณพ่อ” กฤษณ์ส่งเจ้าตัวกลมเข้าสู่อ้อมแขนของบิดา
“ค่ะคุณพ่อ” พรรัมภาตอบรับก่อนจะช่วยพยุงให้ลูกชายยืนขึ้นเช่นกัน

2.พ่ายรักพรหมลิขิต
“ถ้าหนูง่วงก็หลับได้เลยนะคะลูก” มือบางลูบศีรษะลูกรักอย่างอ่อนโยน ก่อนจะขยับถอยออกมาเตรียมปิดประตูรถ
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงหนึ่งที่คุ้นเคยลอยมาจากทางด้านหลังห่างไปเพียงถนนกั้น
“เธอ!” นัยน์ตาคมไหวสะท้านพร้อมกับก้อนเนื้อในอกที่เสียดร้าวเมื่อ ‘อติภพ’ ได้เห็นหญิงสาวที่เขาตามหาพร้อมกับเด็กคนหนึ่งซึ่งมีใบหน้าละม้ายคล้ายกับเขาเมื่อยังเป็นทารกอย่างไม่ผิดกัน
“เด็กคนนั้น!” เขาตาฝาดคิดเข้าข้างตัวเองหรือเปล่านะว่าเด็กน้อยคนนั้นหน้าตาเหมือนเขา อติภพนิ่งอึ้งไปในคราวแรกก่อนจะรีบเดินข้ามถนนตรงไปหาเธอกับทารกน้อยเมื่อรู้สึกตัว
ลีลนาเบิกตากว้างเมื่อได้พบคนที่เธอไม่คิดว่าจะได้พบหน้าอีก และเมื่อเห็นเขากำลังจะข้ามถนนมาหา เธอก็รีบปิดประตูรถให้ลูกแล้วตัวเองก็ไปขึ้นรถฝั่งคนขับทันที
“เดี๋ยวเธอ อย่าเพิ่งไป” ชายหนุ่มเกือบจะถูกรถชนเพราะรีบข้ามถนนตามเธอไปเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังจะหนีเขาไปอีกครั้ง