โซลเมทของผมเป็น...ผี?

สองหูที่ดับวูบไปตั้งแต่ฝนเม็ดแรกร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า กลับได้ยินเสียงของผู้ที่อยู่อีกฝั่งของสายฝนอย่างชัดเจน

“คุณ…มองไม่เห็นผมเหรอ?”

เนื้อเสียงนั้นทุ้มนิดๆ ซ้ำยังกดต่ำลงเล็กน้อยแม้จะกำลังเอ่ยประโยคคำถาม เผยความน่าเกรงขามของบุรุษเพศออกมาในจังหวะการพูดจา ราวกับเป็นความเคยชินที่ฝังลึกลงไปถึงกระดูก

เสียงของเนื้อคู่ที่เฝ้ารอมาเนิ่นนาน ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันของสายฝน

เพียงแต่…

“ผมอยู่ข้างหลังคุณไง”

เด็กหนุ่มพยายามบิดลำคอที่ฝืดฝืน ค่อยๆ เบนสายตาไปมองด้านหลังช้าๆ เท่าที่ความเครียดเกร็งของร่างกายจะอำนวย

สิ่งที่สะท้อนอยู่ในแก้วตาสีน้ำตาลเข้มนั้น มีเพียงทางเดินที่ว่างเปล่า ไร้เงาของสิ่งมีชีวิตอื่นใดแม้เพียงครึ่งคน

ต่อหน้าแอ่งน้ำบนพื้นที่กระเพื่อมเป็นวงกว้างยามเม็ดฝนตกลงกระทบ วิกูณฑ์แอบน้ำตารื้นเล็กน้อย

แม้จะอยากขอบคุณฟ้าดินที่ส่งเนื้อคู่หล่อยันเสียงมาให้ แต่ ณ จุดนี้จะให้จุดพลุฉลองด้วยความตื่นเต้นดีใจเลยมันก็ยังไงๆ อยู่…

นี่โซลเมทของผมเป็น…ผี?