เมียเก่าคีริน

ย้อนไปยังอดีตที่แสนจะเจ็บปวด
ณ คฤหาสน์ โชตินันท์เมธี ริชารอผู้เป็นสามีกลับบ้าน คีรินมักจะกลับบ้านดึกแทบทุกวัน บางวันถึงขั้นไม่กลับมานอนบ้าน เรื่องนี้มันช่างสร้างความทุกข์ใจให้กับเธอเป็นอย่างมาก จะออกไปตามสามีก็ไม่รู้ว่าสามีอยู่ที่ใดทำได้แค่รอเขากลับมา
ตอนนั้นเธอได้ตกหลุมรักสามีของเธอไปเป็นที่เรียบร้อยถึงได้ทำให้เธอเป็นกังวลใจและทุกข์ใจอยู่แบบนั้น ต่างจากอีกฝ่ายที่คอยแต่จะผลักไสเธอไปให้ไกลจากตัว ไม่เคยเห็นแม่แต่เงาของเธอ
เธอมักจะนอนร้องไห้กับตัวเองอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ น้ำตาที่มันไหลอาบแก้มลงมาสู่หมอนใบใหญ่ทำให้เปียกชุ่มไปหมด บางวันตื่นขึ้นมาในตอนเช้าคราบน้ำตายังคงมีอยู่ที่แก้มเนียนอย่างเห็นได้ชัด ทุกครั้งที่เธอทนทุกข์ใจเธอเลือกที่จะเก็บมันไว้คนเดียวโดยที่พ่อแม่ของเธอไม่อาจรับรู้
“ยังไม่นอน อยู่ทำซากอะไร”
คีรินตะคอกใส่
“คุณช่วยพูดกับฉันดีๆ หน่อยได้ไหมคะ ฉันรอสามีกลับบ้านฉันผิดมากเหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นและดูเหมือนว่าน้ำตาจะคลอและเตรียมที่จะไหลอาบแก้มเนียนลงมา
“เธอมันช่างน่ารำคาญ นิดๆ หน่อยๆ ก็ทำเป็นเอาน้ำตามาอ้าง ต่อไปไม่ต้องมานั่งรอ รู้ไหมมันไม่ได้ทำให้ฉันรักเธอขึ้นมาเลยสักนิด”