ผมต้องดื้อยังไงให้พี่รัก (แสงเหนือ&ปอร์เช่)

ที่ดื้อและเอาแต่ใจตัวเองมาโดยตลอด เพราะว่าอยากอยู่ในสายตาของเขา จะทำอย่างไรได้ก็พี่มันป่วนหัวใจผมเก่งเหลือเกิน...


แนะนำเรื่อง

ปากสีสดบวมเจ่อ ตามซอกคอมีรอยรักที่ถูกฝากไว้ให้ได้อวดใครต่อใครไปอีกหลายวัน ผู้หญิงที่วิ่งออกไป​นั้นผมจำได้ดีว่าเธอเรียนอยู่ห้องเดียวกันกับผม และเป็นผู้หญิงคนที่นั่งตักพี่แสงเหนือในผับคืนนั้น ซึ่งเป็นคืนแรกที่ผมก้าวเท้าเข้าไปพักที่บ้านวิจิตรอลงกรณ์ และก็ถูกทิ้งให้ต้องอยู่คนเดียว

ส่วนผู้ชายร่างสูงคุ้นตาที่เสยผมลูบหน้าตัวเองเดินตามหลังออกมา ใบหน้าหล่อมีสีหน้าเคร่งขรึมทั้งที่เพิ่งจะเสร็จกิจ เสื้อผ้าของพี่แสงเหนือก็หลุดลุ่ยไม่ต่างกัน ร่างสูงหยุดชะงักเมื่อเห็นผมและเพื่อนยืนอยู่ด้านนอก พี่แสงเหนือมองผมด้วยความตกใจไม่น้อย ก่อนจะปรับสีหน้าเป็นเรียบนิ่ง

"มาทำอะไรที่นี่"

น้ำเสียงห้วนถามผมอย่างหงุดหงิด ลิ้นดันกระพุ้งแก้มสองข้างไปมาราวกับกำลังใช้ความคิด สายตาดุจเหยี่ยวที่จ้องเข้ามาในดวงตาของผมนั้นยากที่จะเดา ราวกับกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง แต่ผมไม่ได้มาเพื่อสบตาของเขา ท่าทางของพี่แสงเหนือเองก็ดูหัวร้อนไม่เบา

แต่คนที่หัวร้อนกว่ามันน่าจะเป็นผมมากกว่า...

"คนที่ต้องถามคือผมไม่ใช่พี่" ผมเดินเข้าไปหาร่างสูงที่ยืนลูบหน้าตัวเองซ้ำๆ ทั้งที่ดวงหน้าไม่มีอะไรติดอยู่เลยสักนิด

"......."

"พี่ทำอะไรในนั้น ปล่อยให้ผมตามหาอยู่ตั้งนาน ยิ่งกว่าคนบ้า" ทั้งที่รู้ว่าเขาทำอะไรอยู่ในห้องน้ำ​แต่ผมก็ยังถามด้วยประโยคโง่ๆ ทำเอาคนถูกถามอึ้งไปครู่ใหญ่ ถ้าไม่รู้ก็บ้าแล้วว่าข้างในมีกิจกรรมเข้าจังหวะ

"ไปซั่มสาวในห้องน้ำ​ มีอะไร!"

สีหน้ามึนตึงจ้องผมไม่กระพริบ ก็ยังดีที่เขาพูดความจริงไม่ได้โกหก​ พอเห็นว่าใบหน้าหล่อไม่สลดกับสิ่งที่ทำเลยสักนิด จึงกลับกลายเป็นผมเองที่รู้สึกละอายใจ ที่จะมายืนเฝ้าฟังเสียงเขามีอะไรกันในนั้น​ บ้าชะมัด!!

"ทำไมพี่ทำกับผมยังงี้ พี่จะต้องแต่งงานกับผม แล้วจะไปเป็นผัวคนอื่นได้ยังไง! "

"อย่างี่เง่าได้ไหม แค่เดินตามกูต้อยๆ ก็น่ารำคาญพอแล้ว!"

**********


ผมนั่งเฝ้าจดจ่อรอเวลาจะออกมาสักที สายตายังจับจ้องอยู่บนเวทีที่มีหนุ่มหน้าตาดีเต้นโยกย้ายอย่างเซ็กซี่เร่าร้อน บางรายก็เต้นด้วยท่าล่อแหลมบดๆยั่วๆอยู่กลางเวทีบ้าง ขอบเวทีบ้าง เพื่อเขย่ากระเป๋าลูกค้าให้เปย์หนักๆ บางคนก็เต้นเน้นท่าร่วมรัก จนผมที่มองถึงกับต้องถอนหายใจยาวๆอยู่หลายครั้ง พร้อมกับสายตาที่มองบนเวทีด้วยความกลัดกลุ้มใจ
หากว่าคนที่กำลังป่วนผมอยู่ในตอนนี้ทำท่าทางอย่างพวกหนุ่มหล่อๆบนเวทีนั่นละก็ ผมคงคลั่งตาย และถ้าหากเป็นจริงผมจะจับไอ้เจ้าเด็กดื้อนั่นมาผูกไว้บนหัวเตียงแล้วเฆี่ยนด้วยหวายให้หลาบจำไปเลย
ไม่นานร่างของสองหนุ่มที่มีรูปร่างสมส่วน แผงอกกำยำกับกล้ามเนื้อหน้าท้องเป็นลอนงดงามกำลังดีราวกับภาพวาดของจิตรกรชื่อดัง โดยเฉพาะลอนกล้ามเนื้อหน้าท้องสุดแสนจะเซ็กซี่เงาวับ จนทำให้ผู้ชมสติแตกกับภาพแสนเย้ายวนตรงหน้า
คนแรกที่มีผิวขาวออร่า ร่างสูงสมส่วน กล้ามเนื้อเป็นลอนกำลังงามที่กำลังเต้นยั่วยวนกับเสาแสตนเลส ด้วยท่ายั่วๆบดๆท่าทางอ่อนช้อย ราวกับว่ากำลังทำท่าร่วมรักกับมัน ทำให้คนที่เข้ามาในสถานที่แห่งนี้ต่างพากันแตกตื่นฮือฮา ปลุกเร้าอารมณ์กำหนัดของเสือสิงห์กระทิงแรดให้พลุ่งพล่าน และที่สำคัญจะมีการประมูลตัวหนุ่มทั้งสองคนที่อยู่บนเวทีสำหรับใครที่กระเป๋าหนักในค่ำคืนนี้ได้ออกมาเทหน้าตักเพื่อครอบครองหนุ่มหล่อทั้งสองคนโดยสนนราคากันด้วยราคาที่แพงหูฉี่
ทั้งที่ปกติคืนนี้ไม่มีกำหนดการโชว์ดังกล่าว แต่ทางร้านบอกว่ามีการโชว์พิเศษกะทันหันโดยดาวของที่นี่มาพร้อมกับเพื่อนสนิทที่เป็นเด็กใหม่ ใครที่มาเที่ยวต่างก็รู้ดีว่าดาวที่นี่คือใคร ส่วนเพื่อนคนสนิทไม่มีใครบอกได้ว่าเป็นใคร เพราะหนุ่มผิวขาวที่ว่านั้นใส่หน้ากากแฟนซีทรงปีกนกปิดบังใบหน้าเอาไว้ แต่ด้วยหุ่นและเค้าโครงหน้าถึงจะปิดไว้ก็พอจะเดาไม่ยากว่าหล่อมากแค่ไหน
แต่สำหรับผมต่อให้ปิดบังทั้งใบหน้า ผมก็จำได้ดีว่าไอ้หนุ่มที่เต้นๆยั่วๆบดๆนั่นคือ "ปอร์เช่!"


***จากใจนักเขียน อยากให้ทุกคนโหลดอ่านตัวอย่างก่อนนะคะ ก่อนตัดสินใจซื้อ เรื่องนี้น่ารัก กรุบกริบ แสบซน จบดีค่ะ ***