ความสุข..ที่หายไป... (EPUB)

“ฝ้ายกับลูกทำอะไรผิด พี่โอมไม่มีสติ หยุดเลยนะจะฆ่าฝ้ายให้ตายอะไรๆก็ไม่ดีขึ้นหรอก ไม่มีใครทนให้พี่ซ้อมแบบนี้หรอก”
“อ๋อ ..มึงอยากตายใช่ไหม ได้ๆ”
โอมลุกขึ้นไปหยิบ ดาบ และวิ่งตรงมาที่ฉัน เหวี่ยงดาบมาทางฉัน ฉันตกใจและกลัวมาก กลัว คมดาบจะไปโดนจุดสำคัญ จึงใช้มือขวากำดาบเอาไว้
“ฆ่าคนตายติดคุกนะ บ้าไปแล้วเหรอ”
โอมชักดาบเข้าหาตัวคมดาบที่ฉันจับอยู่จึงบาด เข้าที่ฝ่ามือของฉันเต็ม เป็นแผลค่อนข้างลึก เมื่อโอมชักดาบกลับไปพร้อมกับเลือดของฉันที่ติดอยู่ปลายดาบ และเลือดก็ยังไหลพุ่งออกมาจากฝ่ามือไม่หยุดเลือดไหลเต็มแขน
ฉันพนมมือขึ้นไหว้โอมร้องขอชีวิตจากโอมสภาพเหมือนสัตว์ตัวนึงที่หมดหนทางสู้เมื่อได้รับบาดเจ็บก็ร้องขอชีวิตจากผู้ที่ทำร้านตน น่าสมเพสที่สุด โอมจึงเหวี่ยงดาบลงพื้นสุดแรงเลือดของฉันไหลลงพื้นเต็มไปหมดเมื่อโอมเห็นเลือดฉันออกเยอะแยะมาก..จึงได้สติกลับมาแต่ด้วยอาการที่ยังโมโหอยู่จึงตะโกนไล่ฉันออกจากบ้าน
“โธ่เว้ย..อีสัตว์นี่ มึงไปเลยนะ ไปจากชีวิตกูเดี๋ยวนี้เลย กูจะฆ่าคนตายเพราะพวกมึงนี่แหละอีตัวเหี้ย .. ชีวิตกู กูอยู่ของกุคนเดียวแสนสบายอยากทำอะไรก็ทำอยากซื้ออะไรก็ซื้อ อยากไปไหนกลับเมื่อไหร่ก็ได้ แต่พอมีมึงมาชีวิตกูก็เปลี่ยนอิสระของกูหายไป แล้วยังเอาเด็กมาให้กูเลี้ยงอีกกูเกลียดเด็ก มึงรู้มั๊ย กูเกลียดเด็กเกลียดเสียงร้องไห้ พวกมึงเป็นตัวกาลกิณีของชีวิตกู กูไล่มึงไปกี่หนแล้วก็ยังหน้าด้านกลับมาหากูอีกจนได้ คิดว่ากูต้องการมึงมั๊ย อีจันไร สัตว์เดรัจฉานเอาความชิบหายมาให้กู ไม่รู้จะเปรียบพวกมึงกับอะไรดี อีควาย อีสัตว์นรก นรกขุมไหนส่งมึงมาเกิด มาสร้างความเดือดร้อนให้กู มึงไปซะเดี๋ยวนี้เลย แผ่นดินบ้านกูจะได้สูงขึ้น อีเหี้ยเอ๊ย..”