ศึก ๒ ตระกูล

“พวกแกอยู่ทางเหนือน้ำได้เปรียบอยู่แล้ว พวกเราอยู่ตรงนี้ยังจะหวงกันอีกหรือ” มันไม่ยอมอ่อนข้อ
“หวงน่ะไม่หวงหรอก ทุกคนมีสิทธิเป็นเจ้าของแผ่นดินนี้ แต่มันควรจะเกรงใจคนมาก่อนบ้าง เขาทำไว้แล้ว นั่น ดูซิเห็นไหม” ทองชี้ให้ดูต้นไม้ที่มีคนปลูกไว้
“พวกเราก็ต้องกินเหมือนกัน เอาตรงนี้แหละ”
“ไม่ได้โว้ย” ไอ้ผึ้งก้าวเข้ามา
“จะเอายังไงก็ได้” หาญขยับปืน มันเป็นปืนลูกซองกระบอกเดียวที่มีอยู่ทั้งหมด นอกนั้นมีแต่ปืนแก๊ป แม้แต่ของทองเอง หาญมันได้เปรียบมากมายถ้าเกิดยิงกัน แต่ถ้าฟันกันไอ้ผึ้งมันก็มีดาบที่คมกริบ
“เรายังจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต เราอย่ารีบพูดตัดไมตรีกันแบบนี้เลย ใครมันไม่กลัวใครหรอก” ทองเตือน
“พวกเราตกลงกันแล้วว่าจะเอาตรงนี้” หาญโกงเอาดื้อๆ
“พวกเราก็ตกลงกันแล้วว่าไม่ให้” ทองเสียงสั่นนิดๆ พาพรรคพวกกลับเสียก่อนที่จะเกิดศึกกลางทุ่งตะโก พวกเขาต้องกลับไปคิดกันอย่างหนัก ควันสงครามกรุ่นขึ้นแล้ว ทุ่งตะโกแผ่นดินเลือด