แผ่นดินชายดง

“งานราชการไม่ง่ายแล้ว คนเรียนเพื่อราชการกันทั้งนั้นชาวนาขายนาส่งลูกเรียนเป็นเจ้านาย พ่อค้าส่งลูกเรียนเป็นนายตำรวจนายทหาร ข้าราชการกำลังล้นงาน คุณรู้ไหม ทุกพลเมืองสี่สิบคนเป็นข้าราชการเสียหนึ่งคนแล้ว งานบริษัทก็งั้นๆ ถ้าผมทำกับบริษัทไอ้เกียรติ ไอ้ศักดิ์ ก็เหมือนเป็นลูกจ้างมัน บริษัทของมันเริ่มต้นสร้างมาตั้งแต่ก๋ง เริ่มจากหาบเร่แผงลอย แล้วมีกิจการให้ลูกหลานได้ทำโดยไม่ต้องไปรับจ้างคนอื่น แล้วคุณจะให้ผมเป็นลูกจ้างเขาไปตลอดชาติ ตลอดชั่วลูกชั่วหลานยังงั้นหรือ ในเมื่อพ่อผมมีที่ดินชายดงอยู่ถึงร้อยกว่าไร่ พ่อผมกำลังจะขายมันถ้าผมไม่จัดการอะไรเกี่ยวกับไร่ ผมเสียดายแผ่นดิน เสียดายต้นไม้ เสียดายลำห้วยที่ไหลคดเคี้ยวผ่านมาหน้ากระท่อม ผมรู้ว่างานไร่ไม่ใช่เรื่องนิยาย มันไม่ได้สำเร็จเพราะการวางแผนเขียนโครงการ มันสำเร็จด้วยเหงื่อหยด ประหยัด อดทน เราจะไม่มีเวลามาเที่ยวในที่แพงๆ ฟุ่มเฟือยอย่างนี้”