เจ้าสาวพร่างฝน

เมสัน แมคไบรด์ บุรุษที่นั่งบนหลังม้าอยู่เป็นเนืองนิตย์ เจ้าของอาณาจักร อันกว้างใหญ่ไฟศาล ใครๆ ต่างก็รู้ว่าเขาดุดัน เฉียบขาด และโมโหร้ายแค่ไหน คำสั่งของเขาคือประกาศิต ของๆ เขาไม่เคยมีใครกล้าแตะต้อง อาณาจักรส่วนตัวซึ่่งเป็นเขตหวงห้ามก็ไม่เคยมีใครหน้าไหนกล้าล่วงล้ำ และแม้เสน่ห์ของเขาจะเหลือร้ายชนิดแม้ไม่ต้องออกแรงกระดิกนิ้วด้วยซ้ำ ก็มีสาวงามพร้อมจะพลีกายให้ แต่ผู้ชายอย่างเมสันกลับเลือกผู้หญิงที่จะขึ้นเตียงด้วย
แต่แล้ว...กฎเหล็กทุกอย่างนั้นก็กลับถูกทำลายลงอย่างง่ายดายด้วยน้ำมือของ ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เป็นแค่กาฝากใต้ชายคา ‘ละอองฝน’ กล้ามากที่แอบเอา ม้าตัวโปรดของเขาไปขี่เล่นตามอำเภอใจ ซ้ำร้ายต่อมาไม่นาน แม่สาวน้อยกาฝากไร้เดียงสายังบังอาจทำให้เขามีสภาพไม่ต่างจากม้าหนุ่ม ที่พร้อมจะให้เธอควบขี่ได้ตามความพอใจ เมสันจึงต้องสั่งสอนแม่ตัวดีให้รู้ว่า อย่าริอ่านมาลองดีกับผู้ชายอย่างเขา!

“ได้โปรดเถอะนะคะคุณเมสัน...พอเถอะนะคะ”

“ยังหรอกละอองฝน ยังไม่พอ ฉันยังต้องลงโทษเธออีก” ใบหน้าหล่อเหลาเงยหน้าขึ้นพูดกับเธอท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา และนั่นก็พอทำให้ละอองฝนได้มีเวลาพักหายใจหายคอบ้าง ไม่อย่างนั้นเธออาจจะขาดใจตายกับการลงโทษที่แสนป่าเถื่อนวาบหวามของเขาก็เป็นได้

“แต่ดิฉันหายมานานแล้ว ป้าแอนนาคงจะ...”

ร่างกำยำหยัดกายขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วกดนิ้วลงบนเรียวปากอิ่มที่บวมน้อยๆ จากแรงจุมพิตของเขา

“ลืมคนอื่นไปซะ! แล้วคิดถึงแต่ฉัน”