กักขังรัก

เธอ...ไม่ใช่นักโทษ
แต่เขา...กลับกักขังเธอไว้ข้างกายด้วยความเย็นชา และไร้หัวใจ
******
ตระกูลอภิศิริรมย์ เป็นตระกูลเก่าแก่ตระกูลหนึ่งของเมืองไทยเลยก็ว่าได้ เป็นตระกูลที่กุมบังเหียนการอุปโภคบริโภคของประเทศ นอกจากนั้นยังมีธุรกิจเกี่ยวกับการแพทย์และพยาบาล ก่อตั้งโรงพยาบาลเอกชนหลายแห่งทั้งในและต่างประเทศ โดยท่านเจ้าสัวอัคนีไว้ใจปล่อยให้ทายาททั้งสองของท่านช่วยกันดูแล ส่วนท่านกับภรรยาก็เดินทางไปเที่ยวในประเทศต่างๆ นานๆ จะกลับมาหาลูกๆ สักครั้ง
บุคคลที่กุมอำนาจแทบทุกอย่างไว้ในมือคือ ปฐพี อภิศิริรมย์ หรือคุณดิน คุณชายใหญ่ของบ้าน บุรุษที่มีนิสัยสุขุม อาจเรียกได้ว่าเข้าขั้นเย็นชา ฉายาในวงการธุรกิจคือหมาป่าน้ำแข็ง และมีสมุทร อภิศิริรมย์ หรือน้ำ คุณชายเล็กเป็นคนช่วยดูแลในเรื่องของการบริหารโรงพยาบาล คุณหมอหนุ่มผู้มีรอยยิ้มดุจเจ้าชาย

“เป็นผู้หญิงของฉันดีๆ ไม่ชอบ ระรี้ระริกอ่อยผู้ชายไปทั่ว ถ้าอยากมีผัวเป็นสิบก็รอให้ฉันเบื่อเธอก่อนก็แล้วกัน” น้ำเสียงเย็นชากับท่าทางคุกคาม สายตาสีนิลจับจ้องร่างบางที่ร้นหนีไปที่หัวเตียง ร่างเจ้าหล่อนสั่นระริก ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยความหวาดกลัว และดวงตากลมโตนั่นก็เต็มไปด้วยน้ำตา
มือหนาขยับปลดเนคไท ต่อด้วยกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวแพง เขาทำอย่างไม่รีบร้อน มองดูเหยื่อด้วยใบหน้าแสนใจเย็น ต่างจากข้างในที่กำลังลุกไหม้ด้วยเพลิงโทสะ ภาพที่เจ้าหล่อนอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนอื่นยังคงติดตา เสียงหัวเราะต่อกระซิกยังคงดังก้องอยู่ในหัว…ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากจะขย้ำร่างนี้ให้แหลกคามือ!
“คุณ…คุณดิน ฟังรดาก่อน มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะคะ” เมื่อแผ่นหลังแตะกับพนักหัวเตียง ดวงตากลมก็เบิกกว้าง รีบกวาดสายตาหาทางรอด แต่ทางรอดทางเดียวคือต้องผ่านผู้ชายคนนั้นไป! “ตอนนั้นระดาจะล้ม คุณกิตเลยช่วยระดาไว้” ถ้าเขาไม่ได้เขาช่วย เธอคงล้มหัวฟาด และตอนนี้คงไปนอนให้คุณหมอทำแผลอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว
“ช่วย? อาฮะ ช่วยซะแนบชิดเลยนะ” ชายหนุ่มยิ้มเย็น ก้าวมาหาหญิงสาวช้าๆ ก่อนจะคร่อมร่างบางแล้วโน้มหน้าลงไปใกล้ หญิงสาวที่ถูกคุกคามกรีดร้อง หันหน้าหนี ริมฝีปากหนาจึงเฉียดข้างแก้ม ลมหายใจอุ่นร้อนปะเป่าบริเวณผิวแก้ม หนีไปไหนก็หนีไม่ได้เมื่อมือทั้งสองข้างถูกเขาหยึดแล้ววางไว้เหนือหัว หัวใจเธอเต้นรัวยามที่ริมฝีปากร้อนขยับพูด มันเต็มไปด้วยความโกรธที่เธอไม่เข้าใจสักนิดว่าทำไมเขาต้องโกรธเธอขนาดนี้ แล้วเธอล่ะที่โดนเขาดูถูกไม่โกรธกว่าหรือไง “โดนมันแนบถึงไหนต่อไหนแล้วล่ะ”
“คุณดิน!”