บทตัวประกอบแสนจืดจาง ช่างยากนัก เล่ม 2(จบ)

บังเอิ๊ญ!.... ได้หลุดเข้ามาในนิยายที่ได้เป็นแค่ตัวประกอบแสนจืดจางที่มีชื่อเหมือนกับตัวเอง
หลินซีหยวนเป็นตัวละครที่แทบไม่มีคนจดจำ พ่วงด้วยตำแหน่งขี้ปากชาวบ้านดีเด่นแห่งปี ไม่ว่าจะเป็นต้วนซิ่วคลั่งรัก อดีตอ๋องหน้าไร้ค่าที่พาลูกน้องผู้ภักดีมาตาย จุดจบของตัวเองก็ช่างอนาถเป็นที่สุด

แต่เมื่อได้เป็นแล้วก็ต้องปฏิวัติ! เมื่อหลินซีหยวนคนใหม่คิดช่วยสี่ขุนพลไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ จะชายสี่หมี่เกี๊ยวหรือสี่ขุนพลหมี่เกี๊ยวอะไรก็ช่าง พวกนายต้องมีชีวิตรอด!

แม้จะขี้กลัวเป็นเต่าหัวหดแต่กลับต้องรับบทผู้กล้ากับภารกิจสุดระทึกช่วยคนแหกคุกที่มีเพียงมันสมองและระเบิดเต็มสองมือ แบกรับฉายาไอ้โม่งมือระเบิด เตลิดไปกับลูกตื้อของพระเอกและเหล่าตัวเอกที่แม่งเริ่มไม่เล่นไปตามบท เช่นนี้แล้วภารกิจทั้งหลายจะสำเร็จหรือไม่กันนะ!
................................
“มาทำกันเถอะ”
“เอ๊ะ?”
หลินซีหยวนคิดอยู่นานก็เข้าใจว่าพระเอกพูดถึงเรื่องอะไร ยิ่งเห็นสายตานักล่าที่เต็มไปด้วยความหื่นกระหายของพระเอกแล้วหนังหน้าบาง ๆ ของคุณชายก็ให้แดงเถือกไปทั้งใบหน้าและลำคอ
‘ทำไมนายพูดเหมือนชวนทานข้าว’ ปากคอคุณชายเริ่มสั่น
หลินซีหยวนพลันกระถดกายหนีด้วยความหวาดหวั่น
“ฮะ..เฮ่าเทียน เจ้ายังต้องไปเข้าเฝ้าอีกไม่ใช่หรือ? ไหนจะแผลของเจ้าอีก! หายดีแล้วหรือ?”
“ข้าแข็งแรงดี... ปึ๋งปั๋งเชียวล่ะ”
‘เดี๋ยวนะ! อะไรปึ๋ง อะไรปั๋งวะ!? หรือเขาจะหมายถึงหรรม?’ หลินซีหยวนช็อกจนเกือบขิต วิญญาณแทบหลุดลอยออกจากร่าง ใบหน้าคุณชายก็หดเหลือสองนิ้ว ตะเกียกตะกายทำท่าจะวิ่งหนีพระเอกแต่กลับโดนรวบตัวเข้าไปกอดได้อย่างง่ายดาย
“หยวนหยวน ข้าชอบเจ้า” โดนคำนี้เข้าไปทีไรคุณชายถึงกับระทวย ตัวเหลวเป็นขี้ผึ้งอยู่ในอ้อมกอดเฉินเฮ่าเทียน แต่แล้วก็ต้องตกใจจนสองตาเบิกโพลง เมื่อได้ยินประโยคถัดมา
“คืนนี้....เป็นของข้านะ”
“!!!”
‘ได้ยินแล้วไม่อยากให้ถึงกลางคืนเลยว่ะ’
................................