เล่ห์ลวงบ่วงทราย

เขา คือ ศัตรูที่ฝากรอยแผลจารึกลงกลางใจ
นาง คือ ดอกไม้หนามทั้งงดงาม หวานหอม และแหลมคม
เมื่อความแค้น ทำให้สองใจมิอาจบรรจบ คงต้องใช้เล่ห์ลวงเท่านั้น
เพื่อฉุดรั้งนางสู่...บ่วงรักเจ้าทะเลทราย!

มือหนาคว้ากำไลข้อเท้าที่ตกลงข้างตัวกำแน่น ดวงตาแข็งกร้าวสีนิลมองสบแววตาท้าทายเรื่อโรจน์อีกคู่ของผู้หญิงตรงหน้าแล้วพูดขึ้นเสียงเย็นอย่างไม่นำพา
“เมื่อมาอยู่ที่นี่แล้ว ต่อให้เต็มใจหรือไม่เต็มใจ เจ้าก็คือเชลยของข้าอยู่วันยังค่ำอิชา เป็นตัวประกันโดยที่เจ้าไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้ เป็นทาสรับใช้ข้าสุดแล้วแต่ข้าจะบัญชา โปรดรับรู้สถานะของเจ้าไว้ ข้ามีสิทธิ์จะทำอะไรกับเจ้าก็ได้ อย่าว่าแต่เมียที่ข้าคิดจะเทิดทูนให้เกียรติแต่เจ้าปฏิเสธเลย แม้แต่เป็นนางในชั้นปลายแถวคอยบำรุงบำเรอให้ข้ามีความสุข ข้าก็มีสิทธิ์ทั้งนั้น!!”
“อย่าได้คิดฝัน! ให้ข้าตายเสียตรงนี้ ยังดีกว่ายินยอมตกเป็นของท่าน”
“เจ้าตายไม่ได้หรอกอิชา” เสียงเย็นบอกช้าเนิบ “ถึงปรารถนามากแค่ไหนก็ตาม ข้าไม่มีวันยอมให้เจ้าตาย”
หากยอมข้าคงปล่อยให้บาลีสังหารเจ้าไปนานแล้ว ไม่เสียเวลาพาเจ้ามายืนชูคออวดดีอยู่เยี่ยงนี้หรอก การีมคิดในใจ
“ทำไมจะไม่ได้ นี่มันชีวิตข้า ร่างกายข้า ข้าจะทำเช่นไรกับมันก็ได้ ไม่เกี่ยวกับท่าน!!”
สิ้นเสียงกราดเกรี้ยวอยากเอาชนะ การีมยิ้มเย็นส่งให้ จนเหล่าข้าราชบริพารขนลุกเกรียวก่อนจะพูดช้าเนิบฟังชัดถ้อยชัดคำ
“ชีวิตเจ้าเป็นของข้า ตั้งแต่ข้าดึงเจ้าขึ้นมาจากพื้นดินแล้ว...อิชา”
“ไม่! ข้าไม่ยอมตกเป็นทาสหรือเป็นนางบำเรอท่านเด็ดขาด!! ไม่มีวัน!!”
“เจ้ากล้าปฏิเสธข้า ทั้งที่รู้ว่าข้าเป็นใคร และยิ่งใหญ่แค่ไหนบนผืนดินนี้ที่เจ้าเหยียบอย่างนั้นรึ”
“หึ...ก็แค่...”
เรียวปากอิ่มเต็มเหยียดออก ดวงตากลมโตไล่มองหยามหยันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“อริราชศัตรูคนหนึ่งที่ชั่วช้าเจ้าเล่ห์หลอกลวง ข้ายอมตายคนสารเลวไร้เกียรติ! ยอมตายดีกว่าตกอยู่ในกำมือท่าน เป็นนางบำเรอของท่าน!!”
“งั้นรึ?”
คนสารเลวยิ้มเยาะคืนกลับ ดวงตาลุกโชนประดุจเปลวเพลิงแผดจ้าพิศมองร่างอรชรอ้อยอิ่งหมายมาด
“ไว้มาดูกันว่าอีกหน่อยเจ้าจะยอมตายคาอกข้าหรือจะร้องขอให้ข้าปรนเปรอบำเรอรักให้กันแน่...อิชา”

เมื่อนางบังคับให้เขา ‘ร้าย’ เขาก็จะหักเอา ‘ความรัก’ จากนางมาครองให้จงได้ แม้แต่ ‘หัวใจ’ กับ ‘เรือนกาย’ เขาก็จะจองจำมันไว้ในอุ้งมือเพียงผู้เดียว