ในเวลาที่หม่นเศร้า ชีวิตก็ยังเป็นของเรา

แม้จะเจ็บปวด…เหนื่อยล้า…สับสน…และมืดมนสักแค่ไหน
ตราบใดที่ยังหายใจ ชีวิตก็คือการดำรงอยู่เพื่อเอาชนะความสิ้นหวัง
แด่เธอ…ผู้กำลังหกล้มเพียงลำพัง
ผลงานของผู้เขียน เพราะเป็นวัยรุ่นจึงเจ็บปวด และ พันครั้งที่หวั่นไหวกว่าจะเป็นผู้ใหญ่

ชีวิตก็เหมือนกับการวิ่งแข่ง แม้ว่าเราจำเป็นต้องใช้เงิน
ทว่าสิ่งที่ทำให้เราออกตัววิ่งไปไม่ใช่เงินมากมายในกระเป๋า แต่เป็นความฝันที่ลุกโชน
พลังที่จะทำให้ชีวิตวิ่งไปได้จนสุดทางไม่ใช่ความโชคดีที่ถูกเสกขึ้นมา
แต่เป็นตัวเราที่พร้อมเผชิญหน้ากับความล้มเหลว
คนยอมแพ้ไม่ใช่คนที่พ่ายแพ้ แต่เป็นคนที่เลือกความล้มเหลวนั้นเอง
คำตอบในชีวิตของเราต้องมีแค่หนึ่งข้อเท่านั้นหรือ ถ้างั้นคำตอบนั้นขึ้นอยู่กับอะไรกันล่ะ
เราจำเป็นต้องทำตามที่สังคมตีกรอบไว้ด้วยหรือเปล่า
จงอย่าลืมว่า หลังจากที่เราได้ที่หนึ่งมาครอบครองแล้ว
ชีวิตก็ยังมีช่วงเวลาที่ยิ่งใหญ่รอคอยอยู่