ลำนำหมื่นลี้ เล่ม 2 (จบ)

“หากอยากพลอดรักกันนักก็ไปเปิดห้องเสียสิ! น่าเกลียดจริงๆ!” ชายที่ดูอายุเยอะติเตียน เขาต้องเดินทางมาค้าขาย ห่างไกลจากภรรยาสุดที่รักและลูกๆ มิหนำซ้ำยังต้องมาเห็นหนุ่มสาวแรกรักกอดจูบกันต่อหน้าเต็มสองตาราวกับกำลังเยาะเย้ย ทำให้เขาหัวเสียเป็นที่สุด!

นักเดินทางหนุ่มอีกคนขมวดคิ้วเป็นปม “ข้ารู้สึกว่าสตรีผู้นั้นดูคุ้นๆ”

“เจ้ารู้จักด้วยรึ? ขนาดข้าเห็นเพียงชั่วขณะเดียวยังรู้ว่าเป็นหญิงงาม เจ้าไปเจอนางมาจากที่ใด?”

เขานึกอยู่นานก่อนจะเอ่ยว่า “ครั้งล่าสุดที่จำได้ ดูเหมือนจะมีศิลปินท่านหนึ่งวาดรูปของนางพร้อมกับยกย่องให้เป็น 'หญิงงามผู้มีนิสัยเลวร้ายจนน่าเสียดายที่สุดในประวัติศาสตร์'”

“...อะไรนะ?”

ใครจะรู้เล่า โฉมสะคราญน่าขายหน้าในวันนี้ วันข้างหน้าจะถูกจารึกไว้ในหน้าประวัติศาสตร์เช่นไร

แต่สำหรับเจ้าตัวแล้ว...

“ข้าทนมามากเกินพอ เกิดมาชีวิตหนึ่งควรใช้ให้คุ้มค่า ตอนตายต้องไม่เสียดาย เจ้าไม่คิดหรือว่าพวกเรามีชีวิตอยู่มานานเกินกว่าที่หวังไว้แล้ว หลังจากนี้...มาใช้ชีวิตสำมะเลเทเมากันเถอะ!”

นางกำลังประเมินว่าจะมีโอกาสรอดตายเท่าไหร่ หากพากู้เหิงเข้าวังมาแล้วถูกจับได้