ไม่เป็นมันแล้วดอกบัว แม่จะฟาด

"ลูกเอ๋ย เกิดเป็นคนต้องหมั่นทำความดีนะรู้มั้ย ต้องรู้จักช่วยเหลือผู้อื่น มีเมตตา มีน้ำใจต่อเพื่อนร่วมโลกถึงเขาจะเอาเปรียบเราบ้างก็ไม่เป็นไร คิดเสียว่าเขาคงลำบาก ใครจะด่าจะว่า จะมองเรายังไงก็ปล่อยเขา สักวันคนเขาจะเข้าใจเองว่าสิ่งที่เจ้าทำมันถูกต้อง แล้วพวกเขาจะยกย่องว่าพวกเจ้าเป็นคนดี"

คำสอนของพ่อมันช่างสลักลึกลงในความทรงจำ แต่สิ่งที่ข้าเห็นมันไม่เห็นจะเป็นอย่างท่านว่าสักนิด ใครขอเงินทองข้าวของท่านก็ให้ ใครหยิบยืมไม่คืนท่านก็ยิ้มรับ จากเศรษฐีมีเงินมากด้วยทรัพย์สมบัติที่ได้รับมรดกจากบรรพบุรุษกินกี่ชาติก็ไม่หมด กลายเป็นยาจกไร้ซึ่งเงินจะซื้อข้าวกินในเวลาไม่กี่ปีเพราะใจบุญไม่เลือกหน้า ต้องขายบ้านหลังใหญ่ย้ายไปอยู่บ้านสวนหลังน้อยนอกเมืองติดชายป่า กับที่ดินผืนน้อย จากไม่เคยหยิบจับทำงานอะไรต้องมาใช้แรงงานไม่นานก็ล้มป่วย กับภรรยาที่ตรอมใจจนหนีเตลิดไปไหนก็ไม่รู้ ทิ้งลูกสาวน้อยตาดำๆ ไว้ข้างหลัง ท่านทำไมถึงด่วนตายจากข้าสองพี่น้องไปเล่า ท่านแม่ข้านางหายไปแล้ว ที่นี่เด็กอย่างข้าสองคนจะอยู่ยังไงหนอ