มาเฟียลวงรัก

ภาคแยกของฟาบิโอและฟ้าใสจากเรื่องลวงรักเด็กในปกครอง
มาเฟียหนุ่มตกหลุมรักลูกสาวที่ปรึกษาทางธุรกิจ เมื่อสาวน้อยดันมาตกอยู่ในเงื้อมมือเขา มีหรือที่เขาจะยอมปล่อยเธอไป (วางแผนครอบครอง เกมส์รัก 18+)

###เกริ่นนำ###

หลังจากที่ฟาบิโอคุยกับโจเสร็จ เขาก็ได้อุ้มฟ้าใสเดินขึ้นห้องนอนของเขาไป ฟ้าใสถึงประหม่าเขินหน้าแดง แม้เขาจะเคยอุ้มเธอตอนเด็กๆ แต่ตอนนี้เธอโตเป็นสาวแล้ว และร่างกายของเธอมันแตกต่างกับสมัยก่อนมาก ทั้งหน้าอกที่ขยายใหญ่ขึ้น สะโพกผายรับกับเอวคอดที่เข้ารูป มือหนาของเขาก็เข้าไปสอดรับกับส่วนเว้าส่วนของของเธอที่ไม่เคยมีผู้ใดได้สัมผัสมาก่อน เขาวางตัวเธอลงบนเตียง แล้วมานั่งบนโซฟายาวในห้องนอน g-เขามองหน้าเธอไม่ยอมพูดจาจนเธอรู้สึกอึดอัด

"อาโกรธฟ้าใสเหรอคะ"

เขาไม่ตอบอะไรแต่พยักหน้ารับในคำถามของเธอ

"ฟ้าใสขอโทษนะคะ ฟ้าใสแค่ไปทานข้าวฉลองกับเพื่อนที่ได้ที่เรียนมหาวิทยาลัยกัน ฟ้าใสไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีเลยนะคะ"

เขาเดินไปหยิบขวดไวน์ในตู้แช่ภายในห้องของเขาเพื่อเรียบเรียงคำพูด ที่เขานิ่งไปส่วนนึงก็ไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องพ่อของเธอยังไง ว่าพ่อของเธอตอนนี้อาการกำลังแย่อยู่ในโรงพยาบาล ได้แต่ดื่มไวน์ให้ใจสงบ แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่ช่วยอะไรเขาเลย ยิ่งเขาสังเกตเห็นใบหน้าและเรือนร่างของสาวน้อยที่ดูเปลี่ยนไป ยิ่งทำให้เขาคุมตัวเองแทบจะไม่อยู่ เขาได้แต่คิด 'ผ่านเรื่องราวความเป็นความตายมาก็เยอะ ทำไมถึงได้ใจสั่นขนาดนี้วะ'

ฟาบิโอรับสายโทรศัพท์จากโจ แจ้งว่าอาการของพีรพัฒน์พ้นขีดอันตรายแล้วคุณหมอกำลังเอาเย็บแผลในส่วนที่เหลืออยู่ แต่กระสุนดันไปโดนจุดสำคัญหลายจุด อาจจะทำให้เขาเป็นอัมพาตไม่สามารถเดินได้ หากอยากจะกลับมาเดินได้เหมือนเดิมเขาต้องทำกายภาพบำบัดและพักฟื้นอีกเป็นปี เขาจึงสั่งโจให้เอาคนมาเฝ้าที่ห้องของพีรพัฒน์ไว้จนกว่าเขาจะฟื้น หากเขาฟื้นแล้วให้รีบรายงานเขาทันที หลังจากที่คุยโทรศัพท์เสร็จฟาบิโอเดินไปหยิบผ้าขนหนูและชุดคลุมอาบน้ำให้ฟ้าใส

"ไปอาบน้ำได้แล้ว"

เสียงคำสั่งของเขานั้นเรียบเฉยจนน่าขนลุก เธอได้แต่ยอมทำตามเดินไปที่ห้องน้ำแต่โดย เขาถอดเสื้อสูท ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตจนเห็นแผงอกล่ำ เขาดึงเสื้อออกมาและถอดเข็มขัดพาดไว้รวมกับเสื้อสูทที่อยู่บนโซฟายาวอีกด้าน นั่งครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาไม่แน่ใจว่าที่พีรพัฒน์ถูกยิงนั้นสาเหตุมันมาจากเขาด้วยรึเปล่า ไวน์ถูกรินใส่แก้วมากขึ้นเรื่อยๆ เขาดื่มไปพลางคิดไป แม้เขาจะคอแข็งแต่มันก็ทำให้เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองตัวร้อนผ่าว ฟ้าใสเดินออกมาพร้อมกับเสื้อคลุมตัวโคร่ง แม้เธอพยายามจะผูกเอวไว้อย่างดี แต่ด้วยความที่ขนาดตัวของเธอและเขามันช่างแตกต่างกันมาก จนทำให้ชุดมันหลวมโคร่งไปหมด เขาเรียกเธอให้มานั่งที่โซฟาด้วยกันข้างๆ แม้ฟ้าใสจะคิดถึงเขามาก แต่ภาพจำของเธอมันเป็นคนละคนกับเขาที่อยู่ตรงหน้านี้ เธอได้แต่พยายามปั้นยิ้มอยากจะทำให้เขาอารมณ์ดี แต่มันก็ดูจะไม่เป็นผลเท่าไหร่นัก ฟ้าใสเห็นเขานั่งดื่มไวน์ไม่หยุดจึงเอามือเล็กๆ ของเธอไปคว้าแขนล่ำของเขาไว้

"พอเถอะนะคะ ดื่มเยอะเดี๋ยวก็เมาแย่หรอกค่ะ อาโกรธฟ้าใสหรือว่าเครียดเรื่องงานรึเปล่าคะ"

ฟ้าใสเลื่อนมือน้อยของเธอมากุมมือหนาของเขาไว้ ไม่อยากจะให้เขาดื่มต่อ เขากุมมือนุ่มของเธอตอบอย่างจงใจ เขาไม่รู้ว่าช่วงเวลาที่หายไปมันจะทำให้เธอเปลี่ยนไปเป็นคนละคน หรือยังคงเป็นเด็กสาวที่ไร้เดียงสาคนเดิมของเขาอยู่

"อยากจะให้หยุด มันก็ต้องยอมแลก เข้าใจใช่มั้ย"

ฟ้าใสไม่เข้าใจกับคำพูดของเขา ได้แต่ทำหน้างง เขาช้อนตัวเธอให้มานั่งบนตัก ใบหน้าของเธอซบไปที่คอของเขา เธอสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากตัวเขา

"อาไม่สบายรึเปล่าคะ"

ฟ้าใสรีบเอามือไปจับที่หน้าผากและลูบไปบนหน้าของเขา เขานั่งหลับตายอมให้เธอสัมผัสร่างกายเขาแต่โดยดี เธอเลื่อนมือมาสัมผัสที่แผงอกล่ำ แล้วพยายามจะลุกขึ้นมา เขารีบคว้าเอวเธอไว้ไม่ให้ไปไหน แล้วจึงจับเธอมานั่งบนตักจนผ้าที่เธอผูกไว้เริ่มคลายตัว

"จะหนีไปไหน"

"ฟ้าใสไม่ได้หนีนะคะ ฟ้าใสแค่จะไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้ ตัวร้อนขนาดนี้ขืนปล่อยไว้เดี๋ยวก็ยิ่งไม่สบายหรอกค่ะ"

แม้เขาจะพยายามข่มใจ แต่ก็ดูจะไม่เป็นผล ทุกการกระทำของเธอมันส่งผลให้เขามีอารมณ์จนของของเขาเริ่มแข็งตัว ฟ้าใสได้แต่รู้สึกว่ามีอะไรแข็งๆ อยู่ที่ข้างหลังเธอ ด้วยความไร้เดียงสาในเรื่องอย่างว่า เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไรด้วยซ้ำ ได้แต่พยายามดิ้น เธอส่ายตัวไปมาจนสะโพกของเธอถูไถมันไปมา