ข้าจะปลูกผักขายมันที่ท้ายจวนท่านอ๋องนี่แหละ!(เล่ม2)เล่มจบซีรีส์

คำโปรย...
เดินทางมาจนถึงบทสรุปสุดท้ายของสองพี่น้องสกุลหวัง และฮ่องเต้กับเป่ยหนิงอ๋องแล้วว่าพวกเขาจะลงเอยเช่นไร ความประสงค์ของหวังลี่จูที่จะปกป้องน้องสาวไม่ให้ต้องเข้าไปเผชิญภัยเงียบในวังหลวงนั้นจะประสบผลสำเร็จหรือไม่ และนางกับเป่ยหนิงอ๋องจะลงเอยกันได้หรือไม่ สุดท้ายแล้วนางจะหลบหนีเขาไปได้ตลอดรอดฝั่ง หรือสุดท้ายต้องถูกจับกลับไปเป็นเพียงพระชายาตัวร้าย ถูกขับไล่ไปปลูกผัก เลี้ยงสัตว์ ขายมันอยู่ที่ท้ายจวนท่านอ๋องเช่นเดิมจนได้กันแน่?!…
…มาติดตามและเป็นกำลังใจให้กับสองพี่น้องในเล่มจบนี้ไปด้วยกันค่ะ…
------------------------------------------------------------------------------------------
“เหตุอันใดจึงมาที่ห้องของหม่อมฉันอีกแล้วเพคะ”
เขาก็ทราบดีว่าทั้งตัวนางและเขาเองกำลังถูก ‘จับตา’ มองอยู่ยังจะมาขยันมุดหน้าต่างและปีนเตียงของนางอย่างเย้ยฟ้าท้าปฐพีไม่ไว้หน้าผู้ใดเลยจริง ๆ นางให้นับถือความหน้าด้านหน้าทนของเป่ยหนิงอ๋องยิ่งนัก!
“เหตุใดเจ้าจึงกลับดึก”
นอกจากจะไม่ตอบคำถามนางแล้วอีกฝ่ายกลับตั้งคำถามทำตนราวกับเป็นภรรยาผู้เข้มงวดจ้องจะจับผิดสามีก็มิปาน จนนางชักจะไขว้เขวว่าที่แท้เขาจริงใจดังที่เขาแสดงออกมาอย่างไม่อ้อมค้อม หรือเพียงโกรธแค้นที่นางหลบหนีจากเขามาจึงต้องเสแสร้งแกล้งทำ หวังให้นางตายใจแล้วค่อยตลบหลังในยามที่นางเผลอใจเพื่อล้างแค้นนางกันแน่? …
“หม่อมฉันไปเจรจาการค้าก็เป็นเช่นนี้มาช้านาน แล้วท่านเล่าว่างงานหรือไรจึงมานั่งเฝ้านอนเฝ้ากันเช่นนี้มิคิดว่ามันดูไร้แก่นสารไม่สมกับเป็นแม่ทัพใญ่ของทหารม้าเกราะดำเกินงามไปหรือไม่?”
นางเสร็จกิจธุระเตรียมพร้อมจะเข้านอนจึงมายืนกอดอกมองอีกฝ่ายที่เข้ามา ‘ยึดครอง ‘เตียงนอนของนางราวกับตนเองนั้นเป็นเจ้าของ และตัวของนางคือผู้ที่จะมาขออาศัยนอนเช่นไรเช่นนั้น จนหวังลี่จูนั้นแทบจะอดใจไม่ให้ตนเองใช้เท้าเรียว ‘สะกิด’ อีกฝ่ายจนกลิ้งตกเตียงเสียให้สาแก่ใจไปไม่ได้แต่ยังติดเกรงใจว่าเขาเป็นเป่ยหนิงอ๋องเลยจำเป็นต้องเก็บมือเก็บเท้าเอาไว้ด้วยความยากเย็น
“เชิญท่านกลับห้องของตนเองไปได้แล้ว นี่มันก็ดึกไม่น้อย หม่อมฉันเองก็อยากพักผ่อนเช่นกัน”
ในยามเช้านางต้องเร่งไปส่งสินค้าจากนั้นจึงค่อยเดินทางกลับหุบเขาจื่อเถิงทันที เพราะใจมันกังวลเป็นห่วงไร่ใบชากับสวนผักและแปลงดอกไม้ ไหนจะเหล่าคนงานอีกหลายร้อยชีวิตนั่นอีก นางทิ้งไร่ชามานานหลายสิบวัน เลยกำหนดเดินทางกลับเดิมไปมากโขจึงอยากเร่งรีบกลับไม่สนใจจ้าวจวินหลางแม้สักนิดเพราะทราบดีว่าที่เหลืออีกฝ่ายพร้อมจะจัดการได้นางมีหน้าที่เพียงสืบข่าวเท่านั้น
“แต่เจ้ากลับดึก…”
เขายังคงเอ่ยประโยคเดิมทำเอาหัวคิ้วเรียวสวยถึงกับขมวดมุ่น เพราะเริ่มไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการสิ่งใด แล้วเขาอยากสื่อสารอันใดกับนางกันแน่ ซึ่งไม่ต้องรอนานอีกฝ่ายก็ลุกพรวดพราดพุ่งตรงมาหาหวังลี่จูจนหญิงสาวถอยหนีไม่ทัน
… หมับ! …
สองมือแกร่งจับลงไปที่เอวอรชรเพราะจับหัวไหล่อาจสะเทือนไปถึงแผลของนางได้ จากนั้นเขาก็กระชากเอาคนตัวเล็กเข้ามาแนบชิดก้มลงไปไล่ดอมดมกลิ่นแปลกปลอม ซึ่งหลังจากนางเดินเข้ามาในห้องจมูกอันว่องไวของตนเองก็จับได้แล้วว่านางดื่มสุรามาด้วยไม่พอ ยังมีกลิ่นเครื่องหอมของสตรีที่เขาแน่ใจว่ามันมีแต่พวกบุปผางามในหอนางคณิกาเท่านั้น
“แผลของเจ้ายังใหม่ห้ามดื่มสุราย่อมทราบดีมิใช่หรือ แล้วนี่ยังมีกลิ่นเครื่องหอมกลิ่นแป้งของหญิงคณิกาแล้วยังกลับเสียดึกทั้งที่หิมะกำลังตก เจ้าไปเจรจาการค้าถึงที่ใดมากันแน่”
ดวงตาคู่คมหวานถึงกับกลอกกลิ้งไปมาในความมืดด้วยกิริยาระอากึ่งปวดศีรษะไปพร้อมกัน เพราะในความคิดของนางการกระทำเช่นนี้มันแสนจะไร้สาระอย่างถึงแก่น เพราะคนที่เป็นถึงแม่ทัพใหญ่ของกองทัพทหารม้าเกราะดำที่ผู้คนหวาดกลัวไปทั่วหล้ากลับทำตนเองเป็นดังสตรีขี้หึงนางหนึ่ง จนหวังลี่จูแทบจะอดใจไม่ไหวยกฝ่ามือตบศีรษะเรียกสติของอีกฝ่ายสักเปรี้ยงอย่างยิ่ง!
“จ้าว…จวิน…หลาง!”