ลูก้าเป็นลูกเสือโคร่ง

“คิดว่าพี่ไม่รู้เหรอว่าเราคิดอะไรอยู่” ยูกิยิ้มมุมปาก ชันศอกกับเข่ามองหน้าเด็กหนุ่มวัยยี่สิบสามที่คิดว่าตัวเองฉลาดหนักหนา “ถ้าอยากได้พี่ หนูต้องพยายามมากกว่านี้นะ มุขห้าบาทสิบบาทอ่ะทิ้งไปเลย เพราะพี่ไม่อิน”

เป็นฝั่งคนที่นั่งบนพื้นกระตุกยิ้มบ้าง แววตาเจ้าเลห์ฉายชัดในดวงตาคู่คม ลูก้าโยกตัว เท้ามือกับพื้นกระเบื้องเย็นเยียบ “อืออ แล้วรู้ไหมครับว่าทำไมผมถึงเลือกเล่นแต่มุขห้าบาทสิบบาท”

“เพราะหนูไม่มีปัญญาเล่นมากกว่านี้ไง”

“โน โน ผมกลัวพี่จะตกหลุมรักจนต้องเรียกหาแต่ ลูก้า ต่างหากล่ะครับ ผมไม่อยากเห็นพี่วิ่งแจ้นมาหาเพราะติดเซ็กซ์ อ๊ะ ไม่ใช่...ติดผมหรอกนะ”