ร่ายรักมนตร์มาร (หนังสือเสียง)

อารัมภบท
ญาณทัศไม่รู้ว่าตนรอคอยสิ่งใด หรือคอยใคร
แต่เมื่อเวลามาถึง และได้คำตอบกระทั่งตัวเธอเองยังไม่อยากเชื่อ
เพราะสิ่งที่เธอรอคอยเรื่อยมานับแต่แตกเนื้อสาว ต่อให้คนทั้งโลกจะมีสักหนึ่งเปอร์เซ็นต์ไหม ที่เชื่อและยอมรับ


สปอยเนื้อหา

“คุณ...”
ญาณทัศรีบร้องเรียกไว้ เมื่อร่างสูงหันมาเห็นเธอเข้าแล้วทำท่าเหมือนจะเดินหนีไป
เธอไม่ขานชื่อเขา เพราะรู้ว่า ‘เหม’ ไม่ใช่เขา
ทำไมถึงรู้ว่าไม่ใช่ เธอก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน
ร่างสูงนั้นหันกลับ เดินเข้ามาใกล้ ตามด้วยถามเสียงแผ่วเต็มไปด้วยความนุ่มนวลอ่อนหวาน
“ชื่อนั้นสำคัญนักหรือ”
“อาจจะไม่สำคัญ” เธอตอบกลับไป มองหน้าคมสันไม่วางตา
ชั่วขณะหนึ่ง เธอรับรู้ได้ถึงสายใยที่เหนี่ยวรั้งเธอกับเขาเข้าหากัน
รับรู้ในความผูกพันที่ทำให้จิตใจเธอสงบ
“แต่ฉันอยากรู้จักคุณ...มากกว่าจะยอมให้มีสิ่งใดมาบิดเบือน”
“เรารู้จักกันดี ไม่ว่า...ฉัน หรือเธอจะอยู่ภายใต้นามใด ”
ดวงตาคมสบลึกเข้าในตาสีอ่อนกว่าของเธอ
“ฉันแน่ใจ ว่าเธอรู้จักฉันแล้ว”
เสียงทุ้มนุ่มลึกเหมือนดังออกมาจากอกที่ควรก้องกังวาน กลับดังไม่ต่างไปจากเสียงกระซิบกระซาบของสายลม
“แต่ทำไม...ดิฉันไม่แน่ใจเลย”
“เพราะเธอปิดใจ ลองเปิดใจสิ ใช้ความสามารถในการหยั่งรู้ของเธอ สัมผัสฉันด้วยหัวใจของเธอ ญาณทัศ”
ตากลมโตพริ้มลงจนเปลือกตาปิดสนิท มือเรียวทั้งสองข้างยกขึ้น มีอาการลังเลอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ก่อนแตะเบาๆเข้าที่แผ่นอกกว้าง
เวลาผ่านไปไม่ถึงอึดใจ ตากลมก็เบิกโพลง ร่างอรชรถอยห่างร่างสูงออกมาสองก้าว
จากสายตาที่จ้องหน้าคมสันราวรูปสลัก บอกถึงความไม่อยากเชื่อ และอาจถึงขั้นเหลือเชื่อ
“มะ...ไม่จริงใช่ไหมคะ?”
“เธอรู้คำตอบดีอยู่แล้ว”
“เป็นไปไม่ได้!”
“ที่เธอใฝ่หาฉันตลอดมา เช่นเดียวกับที่ฉันยอมเสี่ยงกับทุกสิ่งอย่างเพื่อติดตามเธอนะหรือ ที่เธอว่าเป็นไปไม่ได้”
“เอ้อ...”
เจ้าของหน้าแดงก่ำ คิดหาคำมาโต้ไม่ออก
“ถ้าเธอยังไม่เชื่อ คงจำเป็นเสียแล้วที่ฉันต้องพิสูจน์”
ร่างสูงเคลื่อนเข้าหาเกือบชิด จนฆานประสาทรับรู้ถึงกลิ่นหอมที่เธอไม่แน่ใจว่าจะยังมีน้ำหอมชนิดใดในโลก หอมอวลชวนสูดดมไปกว่านี้
จากความใกล้ชิด ทำให้เห็นได้ชัดอีกอย่าง
เรือนกายสูงสง่าช่างดูเหมาะเจาะกับร่างโปร่งอรชรของเธอราวถูกสลักมาเพื่อเข้าคู่กัน
“มองตาฉันสิ อย่าหลบ”
คำพูดจากปากหยักงาม ฟังร้องขอ มากกว่าออกคำสั่ง
“ญาณทัศ....”
แม้เสียงเรียกขานก็ยังฟังวิงวอนอ่อนหวาน ทำให้ใบหน้าเรียวที่กำลังก้มงุด ซ่อนแววเอียงอาย ยอมเงยขึ้นสบตาดำคมลึกล้ำอย่างขลาดๆ ระคนขัดเขิน
“เห็นอะไรไหม”
“จะให้เห็นอะไรละคะ”
ถ้าเสียงห้าวมีกังวานทุ้มนุ่มดังเป็นกระซิบ เสียงอ่อนใสก็ไม่ต่างไปมากนัก
“ความรักไง ความรักที่ฉันมีให้กับเธอ”
“โธ่…”
อุทานอายๆ แล้วก็ก้มหน้างุดคางแทบจรดอก
“อย่าอาย ที่จะเปิดเผยความรู้สึกในใจยอดรัก”
ริมฝีปากสั่นระริกถูกไล้แผ่วเบาด้วยเรียวงามดุจลำเทียน
“ไม่ว่าฉันจะเป็นใคร แต่เธอก็รักฉันใช่ไหม ช่วยบอกให้ชื่นใจหน่อย”
“ค่ะ...ฉันรักคุณ ”
“สัญญานะว่าจะจดจำความรักมั่นระหว่างเราไว้ตลอดไป”
“ค่ะ สัญญา ทั้งหัวใจและดวงวิญญาณดวงนี้จะเป็นของ...ท่าน แต่ผู้เดียว”
“อาาาาา! ยอดดวงใจของข้า!”
เสียงอุทานกึกก้องเต็มไปด้วยความปรีดิ์เปรม
ญาณทัศสะดุ้ง เพิ่งรู้ว่าตนหลับและฝันไปก็เมื่อลืมตาตื่น
หญิงสาวผุดขึ้นนั่ง ความอิ่มเอมซาบซ่านแสนหวาน ยังกระจากทั่วสรรพางค์กาย แม้กระทั่งความวาบหวามในอกใจ ก็เหมือนจะยังทิ้งร่องรอยเอาไว้
ฝัน…หรืออะไร?
แล้วทำไม…
คุณ…เหม นั่นคุณแน่หรือ?
ความสงสัยเกิดขึ้นไม่นาน เมื่อความรู้สึกจากจิตส่วนลึก บวกสัญชาตญาณบอกว่า จะใช่เขาหรือมิใช่ ผู้ชายที่เธอเคยพบภายใต้ชื่อ ‘เหม’ ก็คือคนที่เธอรอคอยมานานแสนนาน ไม่รู้กี่กัปกี่กาล
คนที่เธอเคยเพรียกหาในยามหลับ ตั้งตาคอยว่าจะเจอในยามตื่น แต่ทุกครั้งที่ลืมตาขึ้น กลับคว้าได้แต่ความว่างเปล่า
เธอหลับตา พยายามสัมผัสด้วยใจ
ความอบอุ่นอ่อนหวาน จากที่ไกลแสนไกล เหมือนจะไหลรินเข้าสู่หัวใจที่เคยอ้างว้าง
กลีบปากบางอิ่มเผยอจากกัน เพียงเพื่อกระซิบฝากไปกับสายลม
ข้า...จะรักษาสัญญาของเรา ยอดรัก!
เมื่อพอใจกับความสุขที่รับรู้ได้ ร่างอรชรก็กลับลงนอน
ก่อนจมดิ่งสู่ห้วงนิทรารมย์อีกครั้ง เธอแน่ใจว่าได้ยินเสียงกระซิบ ราวกับดังอยู่ริมหู
เสียงที่บอกถึงความพึงพอใจ และเปี่ยมไปด้วยความสุข แทบจะลบรอยเศร้าหมองที่เธอจำได้ให้หมดไป
“ข้ารู้ เพราะข้าไม่เคยเลยที่จะไม่มั่นใจในหัวใจรักของเจ้าที่มีต่อข้า ยอดดวงใจของข้า”