แค่คุณ...

เธอปฏิเสธที่จะรับเงินซึ่งเขาบอกว่าเป็นค่าความสาวของเธอ แล้วเรียกร้องความรับผิดชอบจากเขาเป็นทะเบียนสมรส แต่กว่าจะรู้ว่าตัดสินใจผิดพลาดหัวใจของเธอก็แหลกละเอียดเพราะถูกเหยียบย่ำจากคนที่ได้ชื่อว่า...สามี
มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาลวกๆก่อนจะมองตรงไปที่อคิน ซึ่งกำลังจ้องมองมาที่เธอเช่นกัน
"คุณต้องรับผิดชอบฉันด้วยการแต่งงานค่ะ"
"ไม่มีทาง!"
ชายหนุ่มปฏิเสธโดยไม่คิดให้เสียเวลาแต่มาลินก็ยังคงยืนยันคำพูดของเธอ
"คุณต้องรับผิดชอบในสิ่งที่คุณทำกับฉัน ถึงฉันจะไม่ใช่ลูกผู้ดีมีตระกูลแต่ฉันก็มีศักดิ์ศรี คุณจะมาย่ำยีแล้วโยนเศษเงินทดแทนเหมือนผู้หญิงขายบริการไม่ได้หรอกค่ะ"
"เธอมันมิจฉาชีพ! ที่แท้ก็แผนสูงหวังจะจับฉัน!"
"ขอโทษนะคะ คุณลืมไปหรือเปล่าว่าฉันไม่ได้บังคับคุณ แต่คุณต่างหากที่..."
"พอ! นี่ต้องหน้าด้านขนาดไหนถึงได้กล้าพูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นกัน!"
คุณรวีปรามเสียงขุ่นพร้อมส่งสายตาตำหนิติเตียน
"อย่าฝันสูงจนเกินไปเลยนะ ถ้าอยากได้เงินฉันจะให้เรื่องมันจะได้จบ"
คุณศศิพยายามต่อรองอย่างใจเย็นเพราะกลัวว่ามาลินจะยืนยันเรื่องแต่งงาน
"คงไม่ถึงกับต้องฝันหรอกค่ะ เพราะความจริงมันควรเป็นอย่างนั้น คุณคินล่วงเกินหนูเขาก็ควรต้องรับผิดชอบด้วยการแต่งงาน"
"มันจะมากเกินไปแล้วนะ! ถ้าฉันต้องรับผิดชอบผู้หญิงทุกคนที่นอนด้วยคงมีเมียทั่วเมืองแล้วล่ะ!"
"แต่ฉันไม่เหมือนผู้หญิงพวกนั้นค่ะ คุณต้องรับผิดชอบเพราะไม่อย่างนั้นฉันคงต้องเรียกร้องความยุติธรรมจากสังคม"
ถึงแม้จะหัวเดียวกระเทียมลีบแต่มาลินก็ไม่ได้แสดงความอ่อนแอออกมาเลย ในขณะที่พูดดวงตาคู่นั้นฉายแววเด็ดเดี่ยวจริงจัง เธอพยายามเข้มแข็งให้มากที่สุดเพื่อกอบกู้ศักดิ์ศรีที่ถูกเหยียบย่ำ
"เธอนี่มันร้ายกาจจริงๆ อยากจะไปร้องแรกแหกกระเชอที่ไหนก็เชิญ! เพราะฉันจะไม่มีวันยอมให้ลูกชายฉันเอาผู้หญิงหน้าด้านอย่างเธอเป็นเมียเด็ดขาด!"
คำพูดของคุณศศิสร้างความสะเทือนใจให้กับมาลินจนลำคอเจ็บร้าว
"ถ้าฉันเป็นลูกหลานตระกูลผู้ดีมีเงินคุณคงจะไม่พูดแบบนี้สินะคะ"
"ฉันไม่..."
"คุณศศิผมขอเถอะ อย่าให้เรื่องนี้อื้อฉาวจนเสื่อมเสียกันไปหมดเลย"
"นี่คุณหมายความว่าตาคินต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้งั้นเหรอคะ!"
คุณอภินันหันมองเพื่อนรักอย่างขอความเห็น คุณตระการจึงเสนอแนะอย่างคนที่เป็นผู้ใหญ่ทั้งวัยวุฒิและความคิด
"อันที่จริงเราต้องเห็นใจฝ่ายผู้หญิงด้วยนะเพราะเป็นผู้เสียหาย ในเมื่อเขาเรียกร้องความรับผิดชอบคินก็ควรให้ถ้ามีความเป็นลูกผู้ชายมากพอ เพราะอย่างที่มาลินบอก...เธอไม่ได้บังคับแต่คินเต็มใจเอง"
คุณรวีถึงกับลุกขึ้นเดินออกไปโดยไม่คิดจะรักษามารยาทเมื่อได้ฟังคำพูดสามี เพราะนางไม่พอใจอย่างมากที่คุณตระการพูดราวกับเข้าข้างมาลิน
"แต่ผมไม่ได้อยากแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้นะครับ!"
"มันไม่ใช่เรื่องของอยากหรือไม่อยากแต่มันคือความรับผิดชอบ เอาแบบนี้...หนูย้ายไปอยู่กับเราในฐานะเมียตาคิน เรื่องแต่งงานเอาไว้คุยอีกที เพราะคงต้องเคลียร์งานแต่งของตาคินกับหนูอัญก่อน"
"ถ้ายังไม่แต่งหนูขอทะเบียนสมรสค่ะ คุณคินต้องจดทะเบียนสมรสให้หนูเป็นหลักประกัน"
"หน้าด้าน! เกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนหน้าด้านเท่าเธอมาก่อนเลย!"
เสียงเข้มของอคินแผดลั่นเพราะโกรธจัด แต่มาลินก็ยังคงวางหน้านิ่งไม่แสดงอาการใด แต่ถ้าหากมองให้ลึกซึ้งก็จะเห็นได้ว่านัยน์ตาของเธอไหวระริก เพราะความเจ็บปวดที่ถูกทำร้ายด้วยคำพูดครั้งแล้วครั้งเล่า