ละม้ายคล้ายจะรัก

“อันนั้นผักอะไรอะ กินได้ไหม”
“เขาเรียกสลัดน้ำ ที่เอามากินได้หมดแหละ อยู่ที่ชอบหรือไม่ชอบ เลือกชิมไปทีละอย่างสิ ชอบค่อยกินต่อ”
“งั้นชิมคุณก่อนเลยได้มะ”
“...”
เขาทำหน้าปั้นยาก เพราะไม่ตั้งตัว อนามิกาหัวเราะจนตัวงอ
“ไม่ขำเหรอ ขำออกนะ ฮ่า ฮ่า”
เขาค้อน มองเธอชิมผักโขมลวกแล้วทำตาโตเหมือนชอบก่อนจะม้วนผักโขมลวกเข้าปากอีกคำโตแล้วเผลอยิ้มออกมา เวลาเป็นตัวเองแบบนี้ อนามิกาเองก็น่ารักไม่เบา ถึงมุมปากซ้ายเธอจะยังเบี้ยวอยู่เล็กน้อย แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาให้ความสำคัญ ไม่เคยสำคัญมาตั้งแต่แรก
“ชิมผมน่ะได้ แต่ชิมแล้วต้องกลืนให้หมดนะ ห้ามคาย ตกลงหรือเปล่า”
“แค่ก แค่ก”
เธอที่กำลังจะกลืนข้าวคำนั้น สำลักทันที เขายิ้มหยิบแก้วน้ำยื่นให้เธอทั้งยังเลิกคิ้วทำตาใสมองตอบสายตาขุ่นขวางนั่นอย่างร้ายเดียงสา
“ไม่ขำเหรอ ขำออกนะ”
ร้ายกาจเกินไปแล้ว เธอเต๊าะเขาได้แต่เขาจะมาเต๊าะคืนแบบนี้ไม่ได้นะ ใจจะวายเอา โชคดีแค่ไหนที่แสงจากไฟมันสีเหลืองนวล ๆ ตาหน่อย ไม่อย่างนั้นคงได้เห็นแก้มเธอแดงแจ๋ไปแล้ว ผู้ชายบ้านนี้ไม่น่าหยอกสักคนเลย