น้องสาวเจ้าจะแย่งสามีข้าทุกชาติเลยเหรอ(ฉบับใหม่)

โปรย....
ฝันงั้นเหรอหมอกจางค่อย ๆ ลอยหายไปปรากฏศาลาสีขาวหลังใหญ่ตั้งอยู่ท่ามกลางสระน้ำใสด้านล่างมีดอกบัวขาวที่ยังเป็นดอกตูมและเริ่มเบ่งบาน และปลาหลากสีกำลังแหวกว่ายไปมาน่ามอง

บนศาลามีคู่ชายหญิงคู่หนึ่งทั้งคู่สวมชุดจีนโบราณอย่างที่ลี่ถิงเคยเห็นในทีวี ทั้งสองหยอกล้อกันอย่างสนิทสนมเดาได้ไม่ยากว่ามีความสัมพันธ์กันเช่นไร

ลี่ถิงก้มมองตัวเองเธอกำลังยืนอยู่ใต้ต้นไม้ที่ไม่ไกลจากศาลาที่ทั้งคู่ยืนอยู่มากนัก ด้านข้างมีสตรีนางหนึ่งนางสวมชุดจีนโบราณสีขาวมีใบหน้างดงามแต่ติดซีดเซียวเหมือนเป็นคนอมโรค

กำลังยืนมองคู่รักในศาลานั้นอยู่เช่นกัน ลี่ถิงสะดุ้งสุดตัวก่อนจ้องมองสตรีนางนั้นว่าเห็นเธอรึเปล่า เพราะเหมือนอีกฝ่ายทำเสมือนว่าเธอไม่ได้มีตัวตนอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ

เพื่อให้แน่ในลี่ถิงยื่นมือออกไปสัมผัสที่ร่างของสตรีที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ก็พบว่ามันผ่านร่างของนางไป ก่อนแตกออกเป็นฝุ่นละอองบาง ๆ และรวมกลับมาเป็นมือของนางอีกครั้ง ฝันสินะ

เสียงสะอื้นไห้ดังออกมาจากสตรีข้าง ๆ ลี่ถิงมองนางนิ่งแต่ในใจบีบรัดจนทำให้นางแปลกใจ เมื่อมองตามสายตาของนางไปก็เห็นคู่รักในศาลาตอนนี้กำลังยืนจูบกันอยู่โดยไม่สนเลยว่าจะมีใครผ่านมาเห็นหรือไม่

เสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นแผ่วเบา นางพยายามเอามือเรียวขาวนั้นมาปิดริมฝีปากเอาไว้ สะกดกลั้นเสียงที่ออกมาให้เบาที่สุด จนร่างบางสั่นเทาค่อย ๆ ทรุดตัวลง รีบแอบหลังต้นไม้ทันทีเมื่อคู่รักในศาลาเดินออกมา

ลี่ถิงจับไปที่ใบหน้าของตัวเองพบหยาดน้ำตาที่ไหลรินออกมาโดยที่เธอไม่รู้ตัว คนอย่างฉันเนี้ยนะ อะไรฉันร้องไห้ทำไมสงสารเธออย่างนั้นเหรอแล้วทำไมในใจถึงบีบรัดจนเจ็บปวดขนาดนี้

ภาพเบื้องหน้าที่เหมือนนางกำลังนั่งดูหนังผ่านเข้ามาในสายตานางเรื่อย ๆ จนนึกว่ากำลังดูซีรี่จีนโบราณอยู่สักเรื่อง ก่อนที่ภาพจะสะดุดลงแตกกระจายออก

เฮือกก!!!!

เห้อ ฝันอะไรอีกแล้วนี่ฉันฝันแบบนี้มาหลายวันติดแล้วนะ มันคืออะไรกันแน่แล้วความรู้สึกที่มันติดค้างอยู่ในอกนี้อีกจะว่าดูหนังจีนหรืออ่านนิยายจีนก็ไม่นะ ช่วงนี้ทำงานจนไม่มีเวลาพักผ่อนเลยด้วยซ้ำจะว่าไปคู่รักในศาลานั้นดูคุ้นตามากแต่ภาพใบหน้าของทั้งคู่ดูเลือนรางเกินไป นึกยังไงก็นึกไม่ออก

ช่างเถอะ ไปทำงานดีกว่าลี่ถิงรีบลุกขึ้นจัดการตัวเอง เธอเป็นลูกครึ่งไทยจีนที่อยู่เมืองไทยมาตั้งแต่เกิด เธอตั้งใจศึกษาอย่างหนักจนได้มาทำงานที่กว่างโจว จนตอนนี้เป็นผู้จัดการฝ่ายการเงินในบริษัทชั้นนำทั้งยังมีเย่หาน แฟนที่เป็นสถาปนิกหน้าที่การงานมั่นคง เราทั้งคู่วางแพลนแต่งงานกันในอีกสามเดือนข้างหน้าลี่ถิงยกยิ้มบาง เมื่อหันไปเห็นกรอบรูปที่มีรูปเธอกับเย่หานถ่ายคู่กัน

อีกไม่นานก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้ว วันนี้เขาน่าจะกลับมาจากประชุมกับลูกค้าที่ต่างมณฑลแล้ว เดี๋ยวตอนเย็นซื้อของกินแวะไปเซอร์ไพรส์เขาที่คอนโดดีกว่า เมื่อคิดได้อย่างนั้นลี่ถิงก็ไม่ลืมหยิบคีการ์ดสำรองของห้องของเย่หานใส่ลงไปในกระเป๋าของเธอด้วย

เธอเดินออกมาจากคอนโดหรูใจกลางเมือง ลงมาที่ลานจอดรถที่มีรถหรูยี่ห้อเบนซ์สีขาวรุ่นล่าสุดจอดอยู่ลี่ถิงคว้ารีโมตขึ้นมาปลดล็อกก่อนที่จะเข้าไปนั่งที่ฝั่งคนขับแล้วออกตัว ตรงไปที่ทำงานทันที

“สวัสดีค่ะ คุณลี่ถิง”

เธอก้าวเข้ามาพนักงานที่อยู่รายรอบก็โค้งทำความเคารพ ลี่ถิงส่งยิ้มบางส่งให้กับทุกคน ห้องของเธออยู่ชั้นเก้าเป็นชั้นของผู้บริหารระดับสูง

เมื่อก้าวเข้ามาในห้องเอกสารที่รอตรวจก็แทบจะสูงท้วมหัวเธออยู่แล้ว ลี่ถิงแยกเอกสารเพื่อดูว่าเรื่องไหนเร่งด่วนกว่ากัน ก่อนที่จะหยิบเอกสารงบประมาณที่จัดสร้างโรงแรมที่ประเทศไทยในแหล่งท่องเที่ยวยอดนิยมอย่างจังหวัดชลบุรีขึ้นมาตรวจดูเพราะต้องเซ็นอนุมัติอย่างเร่งด่วน

ดวงตาเรียวกวาดดูตัวเลขที่ถูกจัดการมาอย่างดี แต่ตัวเลขปลอมแปลงนี้จะรอดพ้นสายตาของเธอที่ทำงานด้านนี้มานานกว่าห้าปีได้ยังไง ดวงตาเรียวกวาดตามองชื่อผู้จัดทำเธอเรียกให้อีกฝ่ายเข้ามาทันที

“เป่ยหนิงเรียกจินเข้ามาหาฉันหน่อย” ลี่ถิงคอลหาเป่ยหนิงที่เป็นเลขาของเธอที่นั่งทำงานอยู่ด้านนอก ไม่นานเสียงเคาะประตูเบา ๆ ก็ดังขึ้น

“เข้ามาได้” สิ้นเสียงลี่ถิง จินก็เปิดประตูเข้ามาทันทีเธอเดินเข้ามาหาลี่ถิงอย่างประหม่า เพราะเรื่องงานลี่ถิงเป็นคนที่เข้มงวดอย่างมาก แม้ผิดพลาดเล็กน้อยก็มักจะได้รับบทเรียนอย่างสาสม

“จินช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง” เสียงเรียบของลี่ถิงดังขึ้น ทำให้คนที่มีชนักติดหลังเม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างกดดัน

“ก็ดีค่ะ คุณลี่มีอะไรรึเปล่าคะ” ใบหน้าคนที่ถูกเรียกเข้ามามีเหงื่อซึมออกมาตามกรอบหน้า แต่ก็ยังยกยิ้มสู้สายตาเรียวที่จดจ้องมาที่เธอนิ่ง

“บัญชีของโครงการที่ชลบุรีคุณเป็นคนจัดการใช่มั้ย"

ลี่ถิงทำทีเป็นสนใจเอกสารในมือ โดยทำเป็นไม่รับรู้ว่าคนที่อยู่ในห้องรู้สึกกดดันมากขนาดไหน หากเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เธอเป็นคนตรวจสอบอีกฝ่ายก็คงผ่านไปแล้ว แต่ดูจากจำนวนเงินและวิธีการของอีกฝ่ายดูท่าจะไม่ได้ทำคนเดียว

“เอ่อ อ ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ”

“ฉันน่าจะถามเธอมากกว่า ใจกล้าไม่เบาคิดว่าฉันดูไม่ออกอย่างนั้นเหรอ แต่เอาเถอะหากเธอยอมบอกมาแต่โดยดีว่าร่วมมือกับใครฉันจะยังให้เธอลาออกได้โดยที่ไม่เสียประวัติ แต่ถ้าเธอตอบว่าไม่ คงรู้นะว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนี้คิดดูดี ๆ แล้วกัน” ลี่ถิงเอ่ยอย่างใจเย็น เรื่องนี้ผู้ที่อยู่เบื้องหลังคงมีอำนาจในบริษัทไม่น้อย

“ถ้าฉันสารภาพคุณลี่ถิงรับปากแล้วนะคะว่าจะปล่อยฉันไปแต่โดยดี คนที่สั่งให้ฉันทำคือ...” เมื่อลี่ถิงได้ยินก็ไม่รู้สึกแปลกใจเท่าไร เพราะคาดการณ์เอาไว้อยู่แล้วบ้างว่าอาจจะเป็นเขา แต่ก็ต้องหาหลักฐานมัดตัวอีกฝ่ายเพื่อให้ดิ้นไม่หลุด

“ส่งหลักฐานมาให้ฉัน เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเองส่วนเธอก็ไปกรอกใบลาออก แล้วออกจากบริษัทเงียบ ๆ ไปซะ” ใบหน้านิ่งแต่ดูดุดันของลี่ถิงเอ่ยออกมา จนจินรีบออกไปจากห้องจัดการเรื่องลาออกทันที

เธอยกมือมาคลึงศีรษะเบา ๆ เห้อมีเรื่องปวดหัวเข้ามาอีกแล้ว เรื่องการโกงในบริษัทก็มีให้เห็นอยู่บ้างแต่ครั้งนี้อีกฝ่ายเป็นถึงผู้จัดการฝ่ายโครงสร้างที่จัดทำโครงการใหญ่ที่ชลบุรีจึงแอบยักยอกเงินที่จัดซื้อวัสดุแล้วยังมาติดสินบนเด็กในแผนกเธออีก

ลี่ถิงจัดการหลักฐานต่าง ๆ ที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ลงอีเมลพร้อมจัดส่งไปที่ประธานบริษัททันที เดี๋ยวก็คงเรียกสอบสวน ไม่นานหลังจากนั้นก็มีสายจากเลขาของท่านประธานเรียกให้เธอไปพบที่ห้อง ลี่ถิงหอบเอกสารต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ขึ้นมาก่อนมุ่งหน้าไปที่ห้องประธานทันที

ในห้องเธอเห็นผู้จัดการฝ่ายโครงสร้างยืนอยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าอวบซีดเซียวไร้สีเลือด จ้องเขม็งมาที่ลี่ถิงเหมือนกับจะกินเลือดกินเนื้อลี่ถิงมองตอบเขานิ่งนี้มันเป็นหน้าที่ของเธอหากเธอปล่อยผ่านแล้วเรื่องมาแตกทีหลังไม่กลายเป็นว่าเธอเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วยอย่างนั้นเหรอ

ลี่ถิงเดินเอาเอกสารไปวางบนโต๊ะท่านประธาน ก่อนที่จะถอยออกมา

“คุณลี่ถิง คุณทำดีมาก พิจารณาตำแหน่งครั้งหน้าคุณคงได้เลื่อนขั้น” ประธานอาวุโสกล่าวออกมาอย่างชื่นชม

“มันเป็นหน้าที่ของดิฉันอยู่แล้วค่ะ” ลี่ถิงตอบเสียงนิ่งตามแบบฉบับของเธอ

“เดี๋ยวต่อจากนี้ผมจัดการต่อเอง คุณไปทำงานต่อเถอะ”

เมื่อสิ้นเสียงประธานเว่ย ลี่ถิงก็ถอยออกมาก่อนกลับไปที่ห้อง เธอรู้สึกถึงสายตาของผู้จัดการฝ่ายโครงสร้างที่ติดตามทุกฝีก้าวของเธอตอนอยู่ที่ห้องประธาน ฉันทำตามหน้าที่อย่ามากล่าวโทษกันเลยในเมื่อเลือกที่จะทำอย่างนั้นเอง

ลี่ถิงกลับมาทำงานที่ยังค้างคาอยู่ของเธอ เมื่อเห็นว่าถึงเวลาเลิกงานแล้ว เธอก็คว้ากระเป๋าขึ้นมา พร้อมกลับไปที่รถคู่ใจก่อนจะแวะตลาดใกล้ ๆ คอนโดของพี่เย่หานเพื่อซื้อของไปกินกับอีกฝ่ายที่ห้อง

 เขาจะดีใจมั้ยนะที่เธอแวะเข้าไปหาจะต้องดีใจอยู่แล้วสิ ใบหน้างามยิ้มออกมาอย่างสดใส เดินถือของต่าง ๆ ไปที่รถเพื่อไปที่คอนโดของเย่หานทันที

เมื่อถึงหน้าห้องก็ใช้คีการ์ดสำรองปลดล็อกห้องเข้าไป แต่ก็ต้องสะดุดกับรองเท้าส้นสูงสีแดงสดที่ถูกถอดทิ้งอยู่ที่พื้นด้านล่าง เสื้อผ้าเป็นชิ้น ๆ ถูกถอดไปตามรายทาง รวมถึงชุดชั้นในไล่ไปจนถึงหน้าประตูห้องนอน เสียงที่ไม่ต้องบอกว่ากำลังมีกิจกรรมอะไรอยู่ด้านในดังออกมา

ลี่ถิงใบหน้าชาวาบ หัวใจสั่นระรัวจนเหมือนภาพด้านหน้าเริ่มสั่นพร่าจนเธอเซถอยหลังทิ้งตัวลงบนโซฟา ภายในหัวตีกันยุ่งเหยิงไปหมดมือทั้งสองกำแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อด้านใน ยิ่งความเจ็บปวดที่ฝ่ามือเด่นชัดเท่าไรก็ทำให้รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นด้านหน้านั้นเป็นเรื่องจริง

ทำไมแฟนที่แสนดีของเธอถึงกล้าทำอย่างนี้ ใบหน้าของลี่ถิงย็นชาขึ้นเรื่อย ๆ อารมณ์กรุ่นโกรธพุ่งทะยานจนร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน ลี่ถิงนั่งฟังคนทั้งคู่ประกอบกิจกรรมกันจนเสร็จ

ทั้งคู่เดินออกมาอย่างอารมณ์ดี ลี่ถิงมองไปที่คนทั้งคู่นิ่ง ยิ่งเมื่อเห็นใบหน้าผู้หญิงที่อยู่กับเย่หานสายตาก็ยิ่งนิ่งลึกซะจน เย่หานที่เดินออกมาหน้าซีดเผือดรวมทั้งผู้หญิงคนนั้นที่เป็นน้องสาวต่างมารดาของเธอที่หลบหลังอยู่ด้าน แต่กลับส่งสายตาเยาะเย้ยมาให้ ถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายได้เข้าไปทำงานที่เดียวกับเย่หานแต่ก็ไม่คิดว่าเรื่องจะลงเอยเช่นนี้

"เสร็จแล้วเหรอคะ"