Prince [A] of the royal เจ้าชายเอเธอร์

นับตั้งแต่วันที่ตัดสินใจจะกลับมารับตำแหน่งเจ้าหญิง ฉันก็เตรียมใจเอาไว้แล้วว่าทางเลือกของตัวเองมีไม่มากนัก แต่ไม่คิดว่าสุดท้ายแล้วทางเลือกเดียวที่เหลืออยู่ จะเป็นทางเดียวกันกับที่ฉันพยายามหลีกเลี่ยง

---

“ทำไมหม่อมฉันถึงแต่งงานกับเจ้าชายแคสเลย์ไม่ได้เพคะ”


“เพราะท่านอาไม่ยอม”


“ทำไมถึงไม่ยอมเพคะในเมื่อหม่อมฉันก็มีตำแหน่งเจ้าหญิงที่สามารถทำให้เจ้าชายแคสเลย์เลื่อนตำแหน่งเป็นรัช


ทายาทโดยสมบูรณ์ได้” ฉันแสร้งย้อนถามทั้งที่มีคำตอบอยู่ในใจตั้งแต่แรกแล้ว


“แต่เธอก็รู้ว่ามันไม่พอ สิ่งที่ท่านอาต้องการไม่ใช่แค่การให้รัชทายาทจากวังหลังเป็นเพียงแค่รัชทายาทโดยสมบูรณ์ แต่ต้องการให้พวกเขาคนใดคนหนึ่งเป็นกษัตริย์”


ทุกอย่างที่ฉันรู้ ก็เหมือนกันกับที่เขารู้มาตลอดนั่นแหละ ฉันถึงได้กำลังสงสัยว่าแล้วทำไมเขายังพาตัวเองเข้ามายุ่งกับเรื่องของฉันกับเจ้าชายแคสเลย์


“หมายความว่าหม่อมฉันมีคุณสมบัติไม่พอที่จะทำให้เจ้าชายแคสเลย์ไปถึงตำแหน่งนั้นใช่ไหมเพคะ”


“ถ้าเธอสามารถทำให้คณะกรรมการจากสภาฯ สูงเชื่อมั่นได้ก็ทำได้ แต่หากเลือกได้ และตอนนี้ยังมีโอกาสเลือก ท่านอาจะเลือกคนที่ทำได้แน่ๆ มากกว่าคนที่อาจจะทำได้”


“ก็น่าจะเป็นเหตุผลเดียวกับพระองค์ไม่ใช่เหรอเพคะ” ฉันฝืนยิ้มเมื่อถามจบ มันเจ็บปวดที่ฉันรู้ว่าตัวเองต้องการเขามาตลอด แต่เป้าหมายในชีวิตของเขาคือการเป็นกษัตริย์ ไม่ใช่ฉัน


“อย่าเสียสละตัวเองเพื่อฉันเพทาย”


“ทรงเข้าใจหม่อมฉันผิดไปเยอะเลยเพคะ” สบโอกาสให้ฉันได้อธิบายกับเขาบ้าง หวังว่าหลังจากที่เราพูดคุยกันจบในครั้งนี้ เขาจะยอมเข้าใจและปล่อยมือจากฉันสักที


“ทุกอย่างที่หม่อมฉันทำในตอนนี้ก็เพื่อเจ้าชายแคสเลย์เท่านั้นเพคะ เพราะที่ผ่านมามีแค่เขาที่ดีกับหม่อมฉันด้วยใจจริงมาตลอด ดังนั้นหากหม่อมฉันสามารถทำอะไรเพื่อตอบแทนเขาได้ หม่อมฉันจึงยินดี ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตของหม่อมฉันๆ ก็พร้อมจะให้เขา”


“แต่ฉันไม่ให้”


แม้จะตกใจและหวาดหวั่นแค่ไหน แต่สิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ในตอนนี้กลับมีเพียงเปลือกตาที่กะพริบเปิดปิดเร็วๆ พราะไม่คิดว่าเขาจะดื้อดึงถึงขนาดนี้

“และอะไรที่ฉันไม่ให้ หน้าไหนก็เอาไปไม่ได้ทั้งนั้น”