พิศวาสรัก ทาสแค้น

"อยากรู้จักฉันไหม!?"

"ไม่! ทำไมฉันต้องรู้จักคนโรคจิตอย่างคุณ!" ปากปฏิเสธ แต่เพียงดาวกลับแอบชำเลืองตามองลึกเข้าไปในดวงตาคมคู่นั้น เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นใบหน้าหล่อแบบชัดๆ และใกล้ชิดขนาดนี้ ความรู้สึกคุ้นเคยจึงแวบเข้ามาในเวลาสั้นๆ แต่เธอก็ต้องสลัดความรู้สึกไร้สาระพวกนั้นทิ้งไป

"แต่ฉันอยากให้เธอรู้จัก รู้จักความเจ็บปวดทรมานที่สิ้นหวัง และต้องอยู่เหมือนตายทั้งเป็น!"

ปึก!

"อ๊ะ! คุณจะทำอะไร!?" เพียงดาวเบิกตาโพลงย้อนถามด้วยความตื่นตระหนกเมื่อถูกกดตัวให้นอนลงบนเตียงอย่างแรง จากนั้นเสื้อผ้าเธอก็ฉีกขาดด้วยแรงมหาศาลจากมือหนาที่ดึงทึ้งจนมันเสียดสีกับผิวขาวเป็นรอยแดง

"กรี๊ดดดด!!!! อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ!!" น้ำตามากมายพรั่งพรูเต็มดวงตาคู่สวยที่เริ่มอ่อนล้า ก่อนจะไหลอาบหางตาลงไปจนเปียกผ้าปูที่นอน เมื่อรู้ว่าลูเซียโน่กำลังคิดจะทำอะไร

"รอรับอะไรดีๆ กระแทกเข้าไปได้เลย!"


................................................................



"รออยู่นี่นะ ฉันไปจ่ายเงินก่อน"

"โอเค๊" หนุ่มน้อยชูมือทำรูปโอเคให้คนเป็นลุงที่กำชับเสียงห้วน แต่มืออีกข้างกำลังตักไอติมรสวานิลลาก้นแก้วกินอย่างเอร็ดอร่อย

ต้นน้ำเดินออกมาจ่ายเงินโดยไม่ได้คิดอะไร แต่ใครจะรู้ว่าพอหันหลังให้ไม่ถึงนาทีเด็กน้อยตัวแสบก็วิ่งออกไปนอกร้านซะแล้ว

"แดดดี๊! แดดดี๊ออกมาจากรูปภาพแล้วเหรอค่าบ"

ร่างสูงของชายหนุ่มสวมสูทสีน้ำเงินก้มมองมือตัวเองที่ถูกเด็กที่ไหนก็ไม่รู้มาจับ ใบหน้าหล่อไร้ที่ติไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีเขาก็ยังดูดีไม่เคยเปลี่ยน คงจะมีแค่หนวดเคราบางๆ เท่านั้นที่ทำให้เขาดูดุกว่าเดิมเล็กน้อย

"นายครับ"

"ไม่ต้อง" เสียงเข้มเอ่ยห้ามลูกน้องที่ทำท่าจะเข้ามาดึงเด็กชายตัวน้อยออก ก่อนที่ร่างสูงนั้นจะย่อตัวลงให้ใบหน้าอยู่ในระดับไล่เลี่ยกันกับเด็กหนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้ม

"หนุ่มน้อย พ่อกับแม่ไปไหนทำไมถึงวิ่งมาเรียกคนอื่นว่าแดดดี๊แบบนี้ ถ้าเจอคนไม่ดีจะแย่เอานะ"

"มามี๊มีธุระไม่ได้มาด้วยค่าบ แดดดี๊ไปทำงานกลับมาแล้วเหรอค่าบ" ด้วยความที่ถูกลุงต้นน้ำหลอกว่าแดดดี๊ไปทำงานอยู่ในสมุดเล่มนั้นและยังไม่รู้ว่าจะออกมาเมื่อไหร่ จึงเชื่อจริงๆ ว่าคนตรงหน้าพึ่งจะออกมาจากสมุดภาพวาดของแม่

"แม่เราชื่ออะไรเหรอ แล้วรู้จักอาได้ยังไง อยู่ๆ ก็วิ่งมาหากันแบบนี้"

"มามี๊ของต้นกล้าชื่อเพียงดาวค่าบ ก็แดดดี๊เป็นแดดดี๊ของต้นกล้าทำไมต้นกล้าจะไม่รู้จักล่ะครับ"

"ชะ..ชื่ออะไรนะ?"

"ไอ้ตัวแสบ...ไวยิ่งกว่าลิงอีกนะ มานี่เลย!"

"เอ่อ ผมขอโท!...."

"เด็กคนนี้...เป็นลูกมึงเหรอไอ้ต้นน้ำ?"

"เอ่อ...." ต้นน้ำอึกอัก สำหรับตัวเขาเองนั้นอยากจะแหกปากบอกคนตรงหน้าให้ลั่นว่า เออนี่อ่ะลูกมึง...หัดมาดูมาแลซะบ้าง ปล่อยให้แม่เลี้ยงมานานมันเหนื่อยนะโว่ย! แต่ก็จำต้องเก็บคำพวกนี้ไว้เพราะกลัวเพียงดาวจะโกรธแล้วพาหลานรักหนีไป

"มึงกับเพียงดาว...."

"เออ! นี่ลูกกูเอง"

"เป็นผู้ใหญ่ทำไมต้องโกหก...อุงอ้นอ๊ำอื้อๆๆๆ"

"กูต้องไปแล้วว่ะ ไว้เจอกัน" ต้นน้ำรีบแยกตัวออกมาโดยที่เขานั้นพึ่งจะรู้ตัวหลังจากออกมาไม่ไกลว่าเผลอพูดเรื่องบ้าบออะไรออกไป ไว้เจอกันงั้นเหรอ? เขาพูดออกไปแบบนั้นได้ยังไงกันเนี่ย