พิศวาสแสนสิเน่หา

มาร์โค & อัญณิกา

“ตอนที่หยอกล้อกับผู้ชายคนอื่นยังกล้าทำเลย”มาร์โคกระซิบเสียงแผ่วชิดใบหูเล็กจิ้มลิ้มก่อนจะกดจูบลงไปจนร่างบางขนลุกเกรียวกราว
“คุณพูดถึงใครคะ? ฉันไม่เข้าใจ”อัญณิกาเอ่ยถามแล้วย่นคอหนีจากการลุกลานของเขา
“ห่างจากผัวแค่ไม่กี่ชั่วโมงริอาจจะมีชู้อย่างนั้นหรือ?”เสียงเข้มเอ่ยชิดใบหน้านวลเนียนแล้วกดจูบลงไปอย่างแรงจนปลายจมูกโด่งจมหายลงไปที่แก้มป่องๆนั่น
“คุณมาร์โค!! คนหยาบคาย ใครเป็นผัว ใครเป็นชู้กันคะ?”เมื่อดิ้นรนจนหลุดออกมาจากอ้อมแขนแกร่งได้แล้วอัญณิกาก็แสดงความไม่พอใจออกไปพร้อมกับถามคำถามให้หายสงสัย
“ชู้ของเธอก็คือผู้ชายคนเมื่อกี้ ส่วน ‘ผัว’ ก็ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอตอนนี้ยังไงล่ะ”มาร์โคเอ่ยออกมาเสียงเรียบจนอัญณิกาต้องอ้าปากหวอ คนที่น่ารัก พูดจาอ่อนหวาน และให้เกียรติ์เธอ อยู่ที่ไหนกัน ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอช่างหยาบคายนัก
“คนนิสัยไม่ดี เอาเรื่องแบบนี้มาพูดที่ทำงานได้อย่างไรกันคะ?”อัญณิกาแสดงความไม่พอใจออกมาผ่านสีหน้าและแววตาของเธออย่างชัดเจนถึงคนตรงหน้าจะเป็นผู้บริหารแต่ก็ใช่ว่าเขาจะสามารถพูดหรือทำอะไรโดยไม่ให้เกียรติ์คนอื่นได้
“ทำไมจะพูดไม่ได้ในเมื่อมันคือเรื่องจริงเธอคือ ‘เมีย’ ของฉันได้ยินชัดไหม?”มาร์โคลอยหน้าลอยตาพูดอย่างไม่สะทกสะท้านเขาไม่รู้อายเลยสักนิดที่จะบอกใครๆว่าอัญณิกาคือเมียของเขาต่อให้จะมีคนอื่นอยู่ตรงนี้มากมายแค่ไหนก็ตาม


ลูฟส์ & มะลิ

“จะเดินตามมาทำไมเนี่ย!!”เสียงเล็กๆเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทนความหน้ามึนของคนที่เดินตามหลังเธอต้อยๆไม่ไหว ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองสักเท่าไหร่หรอกนะว่าผู้ชายตัวโตเหมือนยักษ์กำลังเดินตามเธอมาแต่มันอดคิดไม่ได้จริงๆไม่อย่างนั้นเธอคงไม่กล้าพูดขึ้นมาแบบนี้
“ฉันไม่ได้ตามเธอมาเสียหน่อย ฉันแค่มาเดินเล่น”ลูฟส์บอกเสียงเรียบแต่กลับยกมือขึ้นมาลูบท้ายทอยแก้เก้อ
มะลิได้แต่ทำหน้าตาบูดบึ่งและอยากจะเดินเข้าไปตบคนปากแข็งสักฉาดสองฉาด เดินเล่นภาษาอะไรของเขาถึงต้องมาเดินตามป้ายรถเมล์แบบนี้ ตอนนี้เธอกำลังยืนรอรถเมล์สายประจำอยู่คิดว่าจะนั่งแท็กซี่กลับแต่แถวนี้มันก็หายากเสียเหลือเกิน
“เดินเล่น!! มาเดินเล่นที่ป้ายรถเมล์เนี่ยนะ?”มะลิถามพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย คนอะไรแถไปได้เรื่อยเปื่อย
“อย่ามายุ่งน่า เอ่อ แล้วนี่เธอจะกลับบ้านยังไง”ทำเสียงรำคาญกลบเกลื่อนก่อนจะกระแอ้มแล้วถามออกไปแผ่วเบาแต่คนประสาทหูดีอย่างมะลิกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน
“ยืนอยู่ป้ายรถเมล์ก็ต้องรอรถเมล์สิ”ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่กวนประสาทจนลูฟส์อยากจะเดินเข้าไปจับคอเล็กๆนั่นแล้วก็หักมันให้ขาดเป็นสองท่อนด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ให้ฉันไปส่งไหมล่ะ?”ลูฟส์ถามแต่ก็ยังคงวางฟอร์มไว้เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ตัวว่าเขาตามเธอมาจริงๆ เขาก็แค่เป็นห่วงไม่อยากให้เธอกลับบ้านคนเดียวดึกๆดื่นๆ
อย่าถาม !! ว่าทำไมถึง ‘เป็นห่วง’ ก็คนมันเป็นห่วงต้องมีเหตุผลด้วยหรือไง?
“ไม่ต้อง เดี๋ยวแฟนฉันก็มารับแล้ว”มะลิแกล้งบอกแล้วรอดูปฏิกิริยาของอีกฝ่ายว่าจะแสดงออกอย่างไร แฟนบ้าแฟนบออะไรเธอไม่มีอย่างคนอื่นเขาหรอก แฟนที่เธอพูดถึงก็คือรถเมล์สายประจำของเธอนั่นแหละ
“โกหก !! หน้าอย่างเธอเนี่ยนะใครจะมาจีบ”ลูฟส์พูดเป็นเชิงถามแล้วหัวเราะออกมาน้อยๆให้กับคำตอบของเธอก่อนจะเห็นใบหน้าที่บูดบึ่งมากขึ้นกว่าเดิมของคนตัวเล็ก
“ฮึ่ย! ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว คนบ้า”ร่างเล็กบอกแล้วหันหลังให้คนตัวโตเหมือนไม่อยากจะเห็นหน้าเขาอีกต่อไปจนทำให้ลูฟส์ต้องผ่อนลมหายใจออกมาแผ่วเบาก่อนจะเดินเข้าไปซ้อนแผ่นหลังบอบบางช้าๆและก้มลงกระซิบที่ข้างใบหูเล็กจิ้มลิ้ม
“ขอโทษ แต่อยากไปส่ง”คำพูดที่ตรงไปตรงมาของคนที่ยืนอยู่ข้างหลังทำให้มะลิรู้สึกอบอุ่นในหัวใจอยากบอกไม่ถูก ตั้งแต่ที่เธอเลือกที่จะก้าวเข้ามาใช้ชีวิตเพียงลำพังอยู่ในเมืองหลวงเธอยังไม่เคยได้ยินคำพูดแบบนี้จากปากใครคนไหนแม้แต่คนเดียว คำพูดที่เป็นห่วงความรู้สึกและอยากดูแลเธอแบบนี้เธอไม่เคยได้ยินมัน