เจ้าสาวฤดูร้อน

“ทำไมพูดจาห่างเหินกับพี่จังครับ ลืมพี่ไปแล้วหรอ” ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดแก้มนวล ระยะห่างเพียงเส้นผมกลั้นทำหญิงสาวหายใจติดขัด
“ปิ่นลืมไปหมดแล้วค่ะ”
“งั้นพี่จะเล่าให้ฟัง ว่าเธอเคยชอบจนขอพี่แต่งงานเชียวนะ”
“ตอนนั้นปิ่นยังเด็ก”
“ตอนนี้โตแล้วหรอครับ” ปาลิตาเบี่ยงหน้าหลบด้วยหัวใจที่รู้สึกวูบวาบเมื่อเขาจะฝังจมูกโด่งของเขาที่แก้มนวลของเธอ
“ปล่อยนะคะ”
“เรามาทำความคุ้นเคยกันดีกว่าครับ คืนเข้าหอพี่ไม่ปล่อยปิ่นแน่” ร่างบางที่นั่งห้อยขาบนโต๊ะทำงานกัดริมฝีปากไว้แน่นไม่ให้ระบายความอัดอั้นด้วยการกรีดร้อง เขาไม่ใช่คิมหันต์ที่เธอเคยรู้จักแม้แต่นิดเดียว
“ไว้ถึงวันนั้นค่อยว่ากันค่ะ ออกไปได้แล้ว” ร่างสูงนึกหมั่นไส้คนที่เมินสายตาไปจากเขาเหมือนรังเกลียดกันนักหนา คิมหันต์จับข้อมือทั้งสองข้างของเธอไพร่หลังไว้ด้วยมือเขาข้างเดียวก่อนจะบทจูบกลีบปากที่มันเคยเอ่ยขอเขาแต่งงานตอนเธออายุสิบขวบแต่มาวันนี้กลับบอกว่าตอนนั้นเธอยังเด็ก เหอะ! แต่มันทำให้เขารักใครไม่ได้เว้ย!
(ลูกค้าแอปเปิ้ลซื้อผ่านเว็ปถูกกว่านะคะ)