สุดปลายสายรุ้ง

เสียงชายหนุ่มร้องเพลงจิงเกิลเบลเบาๆ เข้าจังหวะกับเสียงกระดิ่งที่ผูกคอม้าที่ลากเลื่อน น้ำเสียงของเขาแจ่มใสน่าฟัง ประกายตาของเขาก็แจ่มใส มีรอยยิ้มน้อยๆ ระบายอยู่ทั่วใบหน้าสีชมพูอ่อนนั้น

“ชาญคะ”

เสียงเพลงชะงักลง ขณะที่คนร้องก้มลงมองใบหน้าขาวแฉล้มที่อิงแอบอยู่ที่อกของเขา

“คุณเคยมีความทุกข์บ้างไหมคะ?”

“นึกอย่างไรถึงถามผมอย่างนี้?”

เขาเลิกคิ้วนิดๆ ลมแรงพัดเส้นผมสีทองไหม้สลวยลุ่ยลงมาปรกหน้าผากของเขา พิมพามองเพลินจนลืมคำถามของเขา ชายหนุ่มจึงถามอีก

“ตอนนี้คุณมีความทุกข์หรือ จึงถามผมเรื่องความทุกข์?”

“ตรงกันข้ามเลยค่ะ ฉันกำลังมีความสุข จนสงสัยตัวเองว่า อะไรนะที่ทำให้ความทุกข์ในใจหายไปได้ง่ายดายถึงเพียงนี้”

พิมพาตอบอ่อนโยน สายตาของหล่อนทอดมองทิวทัศน์สองข้างทางซึ่งลาดสูงขึ้นไปเป็นเนิน ดูราวกับเลื่อนน้ำแข็งคันนี้กำลังแล่นอยู่ในคูน้ำเล็กๆ ที่น้ำแห้งขอด เหลือแต่หิมะขาวเป็นทางคดเคี้ยวลัดเลาะไปตามหุบเขา

ชาญตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนปานเดียวกัน

“ผมดีใจที่ได้เป็นคนนำความสุขมาให้คุณ แต่...พิมพา คุณคงไม่รู้ตัวว่า คุณเองก็ได้นำความสุขสุดที่จะบรรยายให้ผมเช่นกัน”