พร้อมจะเป็นเด็กดีแล้วครับบบ

เพราะอุบัติเหตุทำให้ พร้อม โปรดปราน ภูริโชติธรานนท์ ความจำเสื่อมไป จำไม่ได้แม้กระทั่ง ก้าว กีรติกานต์ ปรัชญวาทิน หญิงสาวที่ตนแต่งงานด้วย แต่ใครจะไปคาดคิดกันล่ะว่า อุบัติเหตุครั้งนี้จะทำให้คนๆนึงกลายมาเป็นคนที่น่ารักได้ อย่างน้อยก็สำหรับกีรติกานต์น่ะ เขาคนนั้นน่ารักขึ้นเยอะเลย



“ผลไม้เหรอ จากไร่รึเปล่า” หลังจากรับอาหารค่ำกันเสร็จ โปรยพิชชาก็ยกจานผลไม้ที่ปอกและหั่นเรียบร้อยแล้วมาให้ล้างปาก ซึ่งคุณก้าวที่เห็นก็เลยถามออกไปกึ่งชวนคุย
“ไม่ใช่ค่ะ” โปรยพิชชาตอบ
“อ้าว งั้นแล้วใครซื้อมาเหรอ” คุณคนสวยถามต่อ โดยมีฉันที่กำลังหยิบแอปเปิลเข้าปาก แอปเปิลที่นี่หว๊านหวานเลย
“เมียน้อยคุณพร้อมซื้อมาเยี่ยมค่ะ” เด็กสาวตอบไปตามความจริง
แค่กๆ แค่กๆ
คำพูดของโปรยพิชชาเกือบฆ่าฉันแล้วนะ แอปเปิลติดคอเลยมั้ยละ และบางทีโปรยจ๊ะ เธอไม่ต้องรายงานเมียฉันทุกอย่างก็ได้นะ ฝากไว้ให้คิด ส่วนทางคุณก้าวนั้น จากที่กำลังจะหยิบส้มก็วางมันกลับลงไปในจานทันที
“ม๊ามี๊ เมียน้อยคืออะไรหย๋อ” สาวน้อยวัยห้าขวบเอ่ยถาม หนูลูก หนูไม่ต้องอยากรู้ก็ได้ลูก
“คือผู้หญิงที่รู้ว่าเขาแต่งงานมีเจ้าของแล้วแต่ยังมาแย่งและมายุ่งค่ะ” เมื่อลูกถาม แม่ก็ตอบจ้า ลูกเพิ่งจะห้าขวบเองค่ะคุณแม่ สอนอะไรให้ลูกเนี่ย
“งั้นก็เป็นคนไม่ดีสิคะ แล้วทำไมคนที่แต่งงานแล้วถึงไปยุ่งกับคนไม่ดีคะ” น้องเกรซถามต่อ อนาคตไกลแน่ลูกสาวฉัน ช่างพูดช่างจา แถมช่างสงสัยอีก
“เพราะคนที่มีเมียน้อยก็คือคนไม่ดี ไม่รู้จักพอ และไม่รักครอบครัวไงคะ” ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าคุณก้าวตอบลูกสาว หรือแอบด่าฉันกันแน่ ทำไมรู้สึกว่าแอบมีสายตาส่งมาทางฉันนะ แต่เอาเหอะ ฉันไม่รับซะอย่าง5555
“งั้นป๊าปี๊ของน้องเกรซจะไม่เป็นคนแบบนั้นใช่มั้ยคะ” น้องเกรซส่งสายตามาทางฉัน แงงงงงงง
“ไม่เป็นค่ะ ป๊าปี๊ของน้องเกรซจะมีแค่ม๊ามี๊ค่ะ” หมายถึงตอนนี้นะ ตอนที่ฉันจำไม่ได้ถือว่าไม่นับ เพราะถ้าหากนับ กลัวจะนับไม่หมด
“ถะถ้าป๊าปี๊เป็นคนแบบนั้น น้องเกรซจะไม่รักป๊าปี๊นะคะ ไม่รักๆสักนิดเลย” เด็กสาวขู่ฟอดๆ ซึ่งมันน่ารักมากกว่าน่ากลัวซะอีกลูก แต่ถึงน้องเกรซจะน่ารักก็จริง มันยังมีคนน่ากลัวอยู่นะรู้มั้ย ม๊ามี๊น้องเกรซไง เงียบไปเลย เงียบแล้วน่ากลัวชะมัด
“งั้นน้องเกรซคงไม่รักป๊าปี๊มาได้สักห้าปีล่ะมั้งคะ” โปรยพิชชาเหมือนจะพูดเบาๆ แต่มันก็ดังอยู่นะฉันว่า เพราะฉันได้ยิน แถมยังแอบหัวเราะอีก ฉันว่านะโปรยพิชชาอ่ะเกลียดฉันด้วยความสัตย์จริงเลย