วันชนะ...ไม่เคยรักใครเท่าจิ๋ม

ไม่มาเป็นจันทร์ทรารัตน์ตอนนี้จะไม่เข้าใจหรอก ว่าเธอรู้สึกอย่างไร หญิงสาวมีวันชนะอยู่ในชีวิตมาตั้งแต่เด็ก มีเขาเพียงคนเดียวที่คอยดูแลอยู่ไม่ห่าง ขาดเขาเท่ากับขาดใจ ชีวิตไม่เหลืออะไรอีก จึงยอมทุกอย่างเพื่อรักษาเขาไว้ให้มีอยู่ตลอดไป
“ไม่ได้หรอก จะให้เราเสียสละได้ยังไง เรากับพี่วันแอบรักกันมานานแล้วนะ ที่ทำหลบๆ ซ่อนๆ เพราะไม่อยากให้จันทร์รู้”
“พี่วันมีผู้หญิงในดงกล้วยด้วยนะ” หวังให้เพื่อนรับไม่ได้
“คุณหนูอย่าพูดให้ปุ้ยโกรธพี่สิครับ”
“ปุ้ยไม่โกรธหรอกค่ะ พี่วันชอบมีผู้หญิงไปเรื่อย และสำหรับผู้หญิงในดงกล้วย พี่ก็ใช้บังหน้าเท่านั้น ไม่อยากให้ใครรู้ว่าตัวจริงคือปุ้ย ทุกคนรู้ดี ยกเว้นที่บ้านจันทร์”
ทุกคนรู้ดี เธอจุก
“ให้เราเป็นผู้หญิงคนหนึ่งในชีวิตพี่วันก็ได้ เหมือนผู้หญิงในดงกล้วย” เธอยอมทุกอย่าง
“ไม่ได้หรอก ตอนนี้เราท้อง”
ห๊ะ...ท้อง ดวงตาเธอพร่าพรายมองไม่เห็นอะไรอีก
“ครับ ปุ้ยท้อง คุณหนูตัดใจจากพี่เสียเถอะนะครับ ให้พี่กับปุ้ยได้อยู่กินกันอย่างเปิดเผย พี่จะได้รับใช้คุณหนูต่อไป ให้เราสองคนได้ใช้ชีวิตปกติเหมือนคนอื่น ไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ อีกต่อไป เห็นแก่พี่สักครั้งเถอะนะครับ”
วันชนะพูดอะไร จันทร์ทรารัตน์ฟังไม่รู้เรื่องหรอก หญิงสาวลุกขึ้นเดินโผเผไปที่ประตู
“พี่ไปส่ง”
หญิงสาวหยุดยืน แล้วหันกลับมาหาวันชนะ อย่างน้อยเขาก็เป็นห่วงเธอ ตอนนี้เธอยอมทั้งนั้น ขอแค่กลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง
“ให้น้อง ฮึก! อยู่ในชีวิต ฮือๆ อยู่ในชีวิตพี่วัน ไม่ได้เหรอคะ ฮือๆๆ น้องไม่ยุ่งกับปุ้ยหรอกค่ะ” เธอพยายามอีกครั้ง
วันชนะถอยหลังกลับ แล้วส่ายหน้าปฏิเสธ
“อยู่กับความเป็นจริง ให้ถูกที่ถูกทาง และถูกต้องเถอะนะครับคุณหนู อย่าอยู่ในความเพ้อฝันอีกเลย ตลอดเวลาที่ผ่านมา สิ่งที่พี่เคยทำให้คุณหนูทั้งหมด พี่ทำเพราะหน้าที่บังคับ ไม่ได้ทำด้วยใจ และไม่ใช่อยากจะทำ พี่ขอโทษ ถ้าทำให้คุณหนูรู้สึกดีจนคิดไปไกล ให้พี่ขับรถไปส่งเถอะนะครับ”
เขาพูดถึงขนาดนี้แล้ว ใจเธอจะเหลืออะไรอีก มันแตกหัก แหลกลาญ พังยับเยินไม่เป็นชิ้นดี ถ้าเป็นแก้วก็แตกละเอียด แต่เธอยังพยายามประสานมันกลับคืนมาอย่างไม่ยอมแพ้