เสน่หาวนาสวาท (หนังสือเสียง)

อารัมภบท

ภาพลักษณ์ของเขาคือผู้ชายแดนเถื่อน
ส่วนรูปลักษณ์... ยิ่งกว่ามหาโจร!
ทว่า... เมื่อได้ใกล้ชิด เขาคือสุภาพบุรุษ
ยิ่งกว่านั้น สายตาของเธอ กำลังเห็นเขากลายเป็นเทพบุตรแห่งพงไพร


สปอยเนื้อหาบางช่วง

ขณะกันเดินข้ามลำธาร กล้าต้องช่วยพยุง เมื่อเห็นลูกทัวร์ที่บัดนี้เหลือรายเดียวของเขา เสียหลักเซเกือบล้ม
เขานึกว่าอาจจะถูกตวาดแหวด้วยความไม่พอใจกลับมาเสียแล้ว ที่ถูกเนื้อต้องตัว แต่ก็ได้รับแต่ยิ้มเซียวๆ และคำขอบคุณอย่างน่ารัก
กล้าอยากตระกองกอดร่างโปร่งอรชรนั้นไว้ในอ้อมแขนตลอดกาล แต่ก็ต้องรีบปล่อย เมื่อคุณหญิงพอตั้งหลักได้
“เราเห็นจะต้องหาที่พักกันแล้วล่ะ นี่ก็ใกล้ค่ำลงทุกที” เขาบอก หลังจากตะวันบ่ายคล้อยต่ำลงๆ
ที่พักในคืนที่สอง หลังจากพลัดพรากจากคณะ ไม่มีผนังถ้ำคุ้มกันน้ำค้างยามดึก
กล้าลงมือก่อไฟ หลังจากหาเก็บฟืนมาได้มากพอสำหรับหนึ่งคืน
อาหารเย็นยังเป็นไก่ป่าย่างจืดชืดเพราะไม่มีเกลือ ที่กล้ายิงเพิ่มได้อีกหนึ่งตัว
คืนนี้เหมือนคืนที่แล้ว กล้าให้คุณหญิงนอนข้างกองไฟ โดยมีเขานั่งยามระวังภัย
คุณหญิงผลอยหลับในเวลาไม่นานนัก หลังจากกำชับว่า ตีสองเมื่อไหร่กล้าจะต้องปลุกให้ลุกขึ้นมานั่งยามแทน ซึ่งกล้าก็แบ่งรับแบ่งสู้ แต่เห็นคุณหญิงเอาจริงจึงตกปากรับคำ แต่ก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะทำเป็นลืม
คุณหญิงหลับไปแล้ว อย่างน่าสงสาร กล้าก็นั่งทอดถอนใจ คิดถึงอนาคตของตัวเองที่ยังมาไม่ถึง
เขาแน่ใจว่าจะพาคุณหญิงกลับออกจากป่าได้อย่างปลอดภัย และไม่หลงทางด้วย แต่หลังจากนั้น....
กล้าดึงปืนที่เหน็บไว้ข้างเอวออกมาถือมั่นมือ เมื่อจู่ๆ กระแสลมอ่อนที่โชยมา ก็พัดกลิ่นสาปสางมากระทบโสตประสาทจนฉุนกึก
กล้ากำลังจะถอนใจออกมา แล้วตำหนิตัวเองว่าคิดมากไปเอง ก็พอดีหางตาเห็นอะไรอย่างหนึ่ง ตัวลายพร้อย พร้อมกับเสียงโฮก ดังลั่นสนั่นป่า
เสียง “เปรี้ยง” แหวกอากาศท่ามกลางความเงียบ เรียกให้คุณหญิงสะดุ้งสุดตัว
สิ่งแรกที่คุณหญิงมองหาคือกล้า แต่สิ่งที่สะดุดตากลับเป็นร่างเสือโคร่งนอนเหยียดยาวเกือบจะค่อมทับตัวกล้าซึ่งนอนหงายอยู่ ไว้ทั้งตัว
“กล้า!”
คุณหญิงร้องลั่น กระโจนพรวดข้ามกองไฟอย่างคนสิ้นสติไปชั่วเวลาหนึ่ง
“กล้า...กล้า...โอยตายแล้ว!”
คุณหญิงพูดกระหืดกระหอบเสียงสั่นไปหมด แทบไม่รู้ตัวว่าน้ำตาหลั่งไหลออกมาแต่เมื่อไหร่ เมื่อใช้กำลังที่มีมากมายมหาศาลผลักร่างเสือโคร่งที่นอนสิ้นใจทับร่างชายหนุ่มให้พ้นไป จากนั้นก็เข้าโอบร่างสูงเพรียวขึ้นมาตระกองกอดไว้ในอ้อมแขนสั่นริก
“กล้า...ลืมตาซี อย่าตายนะ อย่าตาย ได้ยินมั้ย? อย่าตาย....”
คุณหญิงสะอื้น น้ำตาหลั่งรินปานสายน้ำตก ขณะใช้มือสั่นๆ ลูบคลำหาบาดแผล
“กล้า...กล้า ฟื้นซี ! แล้วบอกฉัน เจ็บตรงไหน?”
คุณหญิงเห็นเลือดอยู่หย่อมหนึ่งบนอกเสื้อเขา แต่ก็คิดว่าน่าจะเป็นเลือดเสือที่นอนตายอยู่มากกว่า
“โธ่!”
คุณหญิงคร่ำครวญ ปากคอสั่น ทำอะไรไม่ถูก คิดอะไรก็ไม่ออก ด้วยความหวาดหวั่น พรั่นกลัว
“ฉันจะทำอย่างไรดี จะทำอย่างไร? กล้า...ลืมตาก่อน ตายไม่ได้นะ....”

<>