บ่วงรักกับดักอสูร (ภาคต่อ หนี้สวาทซาตาน)

“เธอคิดว่าเธอเป็นใคร... ถึงจะเอาเงินฟาดหัวใครต่อใครก็ได้... โปรดรู้ไว้ซะว่าสมบัติที่พวกเธอนอนกอดอยู่ทุกวันนี้มันเป็นของฉัน ไม่ใช่ของไอ้พวกขี้โกงอย่างครอบครัวเธอ”
น้ำเสียงกราดเกรี้ยวดุดัน กล่าวตะคอกร่างบางที่นั่งกอดเข่าอยู่กับพื้นไม้แข็งๆฝ่ามือหนาข้างหนึ่งจิ้มไปที่หน้าผากมนและผลักอย่างแรงจนหน้าหงายไปด้านหลังทันที ข้อเท้าของเธอถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวนเส้นขนาดใหญ่คล้องติดไว้กับต้นเสาในบ้านไม้เก่าหลังผุๆกลางป่าจนเป็นรอยถลอก
ใบหน้าสวยเอ่อนองไปด้วยคราบน้ำตา ไม่มีแม้แต่คำโต้เถียงตอบกลับหรือถ้อยคำแย้งใดๆออกมาจากเรียวปากบางสวย แค่เธอคิดว่าเขาจับตัวมาเรียกค่าไถ่ เธอเพียงแค่เสนอเงินก้อนให้ก็เท่านั้นเองทำไมเขาต้องทำกับเธอขนาดนี้ด้วย อัยรดานึกท้อแท้ในใจ พลางพยายามดันร่างกายที่อ่อนล้าของตัวเอง กลับมาให้นั่งในท่าเดิมอย่างทุลักทุเล ดวงตากลมโตสวยปกปิดด้วยแพขนตางอนยาวที่พราวไปด้วยน้ำตาทอดมองพื้นไม้นิ่งไม่ขยับ
ร่างสูงย่อตัวลงขาข้างหนึ่งคุกเข่าลงกับพื้นอีกข้างหนึ่งตั้งชันเอาไว้มือหนาเอื้อมไปบีบปลายคางมนบังคับให้เงยหน้ามองเขา อัยรดา รังสิมันต์ นิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด น้ำใสๆไหลอาบสองแก้มนวลขณะสบตาคมดุคู่นั้นอย่างหวาดกลัว ใบหน้าคมดุที่รกรื้นไปด้วยหนวดเครายาว จ้องมองเธอตาไม่กระพริบ ก่อนเอ่ยเสียงรอดไรฟันออกมาให้หญิงสาวถึงกับสั่นผวา
“คอยดูความหายนะของครอบครัวเธอได้เลย อัยรดา!”
พูดเสร็จร่างสูงก็ก้าวพรวดออกไปทันที เท่านั้นร่างบางถึงกลับปล่อยโฮออกมาเสียงดัง ไม่สนใจว่าใครจะได้ยินหรือไม่ตอนนี้เธอหวาดกลัวจับใจ และคิดถึงบุพการีอย่างที่สุด