รักสี่เศร้าของเราสี่คน ( เล่ม 1 )

คุณเคยได้ยินคำนี้ไหมครับ บนโลกใบนี้ มีที่ว่างมากพอสำหรับคนทุกคน แต่กลับไม่มีที่ว่างมากพอสำหรับใครบางคน

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

“หึงหรอ?”

เสียงทักทายดังขึ้นจากชายคนหนึ่งที่ยืนดักรอผมอยู่ที่หน้าประตูห้อง

“หืมมม….อะไรนะ” ผมสะดุ้งตกใจ หันไปถามกับบอลทันที เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด

“เมื่อกี๊เห็นนะ หึงเต๋ามันหรอ” บอลยังคงจี้คำถามกับผมอย่างต่อเนื่อง

เมื่อได้ยินบอลพยายามถามคำถามเดิมซ้ำๆ ผมจึงเดินหนีออกมาจากจุดนั้นทันที เพราะในตอนนี้ตัวผมนั้นยังไม่อยู่ในอารมณ์ที่อยากจะเปิดตัวกับใครทั้งสิ้น

“เป็นอะไร โกรธเรารึเปล่า” บอลที่เดินตามมาติดๆ ถามกับผมด้วยน้ำเสียงที่กระซิบในครั้งนี้

“ป่าว….เราจะไปโกรธนายทำไม” ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบพร้อมกับออกเดินต่อ

“เราขอโทษนะที่ถามแบบนั้น….แต่เราดูออกนะ ว่าคิมเป็นเหมือนเรา” ประโยคสั้นๆที่ออกมาจากปากของบอล ทำให้ขาของผมหยุดชะงัก และเดินต่อไปไม่ได้ในบัดดล